1052. birini sevdim. bəlkə də ömrümdə ilk dəfə birinə bu qədər yaxın oldum. qəlbinə toxunmaq istədim. ürəyimi açdım, "niyə də olmasın" dedi. pis getmədi bir müddət, içindəki qorxu və tərəddüdlərə baxmayaraq. bəzi çətinliklər olacağını bilirdik, "birlikdə aşarıq" dedim. o da buna inanmış kimi görünürdü. amma birdən nə oldusa, "istəmirəm daha" dedi. o qədər sözlər, xəyallar, planlar bircə gündə yerlə bir oldu. nə səhv etdim, harda səhv etdim, heç bir şey anlamadım. tutarlı heç bir şey də demədi. bəs məndən nə istədi? bunları niyə yaşadım? nə günah işləmişdim? olmayacağını bilə-bilə niyə bu yola çıxmağa razılıq verdi? sonra özünə də, mənə də bu əziyyəti yaşatdı? belə şeylər barədə heç fikirləşməyən mən, indi ağlımdan çıxara bilmirəm bunları. filmdəki kimi, yaddaşımdan həmin anları silmək mümkün olsa idi, bir dəqiqə durmazdım. kin, nifrət də bəsləyə bilmirəm ki, ürəyim rahatlasın. "fikir eləmə, yaxşı olar" deyirlər. bəlkə də haqlıdırlar, amma indiki halda bir şey demək olmur...