73. Sənə bəzən çox əsəbiləşirəm. Sənə bəzən səhv düşündüyünü deyə bilmirəm. Çox qapını çırpıb çıxmışam, səni əsəbiləşdirmişəm, incitmişəm, sənlə mübarizə aparmışam. Sənlə sirrlərimi paylaşa bilməmişəm, məni yarğılayacağından qorxmuşam çünki. Mən sənlə həmişə o evdə verdiyimiz müharibədə döyüş yoldaşı olmuşam, amma bəlkə də yaxın dost ola bilməmişəm. Səni deyəsən çox qınamışam, artıq səhv etdiyimi bilirəm. Sənə bəzən yazığım gəlib, amma bir gün bir şansın olsa atamla evlənərdinmi deyə soruşanda, "hə" cavabını alandan sonra anladım ki, öz seçimlərin imiş və sən ümumilikdə peşman deyilsənsə(zaman zaman olsan da) mən sənə yazığım gələrkən səhv edirəm. Və deyəsən onda anladım ki, etdiklərindən peşman olmayan sənə oxşar tərəflərim var. Məni yetişdirmisən, anasını belə sorğulaya biləcək qədər kor-koranə yaşamayan bir qızı yetişdirmisən. Üzr istəyirəm, heç vaxt sənin kimi ana olmayacağam, sənə oxşamayacağam dediyim üçün. Ana olmağı düşünmürəm, amma bir gün ana olsam, bütün o qiyamət günlərində yanımda olan, bizim üçün ayaqda qalan, yaşayan o anaya oxşamaqda bir səhv görməyəcəyəm. Çünki yuxularımda və ya fikirlərimdə səni itirməyin düşüncəsi belə qəhərə boğur məni, sırf bu düşüncə belə saatlarla ağladar məni. Bütün əziyyətlərinə, bütün köməklərinə, bütün sevginə, bütün yoldaşlığına və ən əsası analığına görə təşəkkür edirəm. Səni çox sevirəm.