364.
--sitat--

günün sonunda, mənim coşqun və qəzəbli çıxışlarım məğlubiyyətə düçar oldu. bu adamların soyuq cavablarını dinləyəndə, bu adamların sərt, daşqəlbli mühakimələrini görəndə niyyətində olduğum etiraf ağzımda qaldı. bunları dilə gətirsəm, özümü dəli kimi qələmə verəcək, lakin yazıq qurbanın hökmünü ləğv etdirə bilməyəcəkdim. o edam kürsüsündə qatil kimi öldü!
hamısı mənim işimin nəticəsi idi! atamın qüssəsinin, şad-xürrəm bir evin boşluğunun səbəbi mənim üç dəfə lənətlənmiş əllərim idi! ağlayın biçarələr, lakin bunlar sizin sonuncu gözyaşlarınız deyil! cənazə fəryadlarınız yenidən yüksələcək, ağı səslərini təkrar-təkrar eşidiləcək! sizin oğlunuz, sizin doğmanız, sizin yaxın, çox sevdiyiniz dostunuz, qanın hər damlasını uğrunuzda axıtmağa qadir olan, nəşəni ancaq sizin üzünüzdə əks olunduğu müddətdə məqbul sayan, bundan başqa doğru-dürüst nəşəsi olmayan, səmanı dualarıyla dolduran və həyatını sizə xidmətlə keçirən bu adam ağlamağınız, dəryalarca göz yaşı tökməyiniz üçün təkid edir. əgər bu dəyişməz tale razı salınarsa, məzarlardakı sakitlik sizin kədərli iztirablarınıza yetişmədən bu qırğın dayanarsa, bax onda bu adam arzuladığından daha xoşbəxt olacaq!
günahkarlığımın ilk qurbanlarını düşünəndə, məzarları başında onları kədər içində izləyərkən peşmanlıq, qorxu və ümidsizliklə çuğlanan kahinsayağı, bədbəxt ruhum yalnız bunları deyir.

--sitat--

hadisələrin sürətli ardıcıllığının şiddətləndirdiyi hisslərdən sonra meydana çıxan hərəkətsizlik, onun ölü sakitliyi, şüuru həm ümid, həm də qorxudan məhrum edən labüdlük insan ruhuna hər şeydən daha çox əzab verir. qan sərbəstcə damarlarımda dolaşır, lakin ümidsizlik və peşmanlıq ürəyimi sıxır. heç nə bunu yox edə bilməz. yata bilmirəm. təsəvvürə sığmayan dəhşətli qara buludlarla əhatələnmiş hiss edirəm. hələ də ürəyim mərhəmətə və ləyaqətə sevgi ilə dolub daşır. ağlımdakılarla insana xeyirli olacağım anı gözləyirdim. indi isə hər şey bir-birinə qarışıb. keçmişə məmnunluqla baxmağıma imkan yaradan və mənə yeni ümidlər vəd edən vicdan rahatlığı da əlimdə deyil artıq. əvəzində dərin peşmançılıq, narahatlıq, əzablar öz əsirliyinə götürüb. bunları sözlə ifadə etmək mümkün deyil. sadəcə başını aşağı sal, siqaretini çək...

insan görməkdən çəkinər oldum artıq. sadəcə yanlarında dur və maskanı tax. bütün gülüşlər mənim üçün bir işgəncəyə çevrilib. dərinlik, təklik mənim yeganə təsəllimə çevrilir artıq...

məsləhətlər gözəl olsa da heç biri mənim üçün faydalı deyil. əgər vicdan əzabı acılığını və çığırtılarının dəhşətini başqa hisslərimə qarışdırmasaydı, hər kəsdən daha gülərüz ola bilərdim, nə bilmək olar, bəlkə sevə də bilərdim...

indiki vəziyyət? bilmirəm ki, sözlük. üzündəki iyrənc, ikrah oyandırıcı bir ifadə ilə "sənə sıfır yazacağam gələn dərs. özünü buna hazırla" deyən aranın hansısa unutduğum rayonundan olan, danışığında ləhçənin ən iyrənc formaları özünü büruzə verən, burnu sanki bir sıldırım qayanı xatırladan, iyrənc dişləri və çənəsi olan qarayanız, balacaboy, ayaqları əyri, beli hələ 25 yaşından bükülmüş, ömründə bəlkə də universitetin gərəksiz seminarlarından əlavə heç vaxt bir teatrda olmamış, tezislər, məqalələr xaricində əlinə heç qəzet belə almamış bir müəllimin sözlərini mi beynimdə dolaşdırıb özümə dərd edim, ya da iş yerindəki bir-birinin ayağını itələməyə köklənmiş iş yoldaşlar(bəlkə də mənə elə gəlir), lənət bir məsuliyyət hissi, deadline-lar, iclaslar, hətta bu soxasoxda çəkiliş də araya qatmaları? universitetin bir tərəfdən daha ağır basmağa çalışması. axı nədir dərdiniz? mən sizin aranızda yox olmağa məhkum edildiyimi qəbullanmaq istəmirəm. bu 3 illik bakıdakı mübarizəmdə hər cür çətinlikdən minimum itki və ya qazancla sıyrılmağı bacarmışam, amma bu son il nədənsə yorulduğumu hiss edirəm sözlük. taqət qalmayıb. hər gecə yatarkən bunları düşünmək, bəzən səsli, bəzən yazılı formada da olsa bir şeyləri içindən atmaq istəyi. qarşıda artıq dolmuş bir külqabı, üfüqdə mənim kimi batmış, batırılmış yüzlərlə, minlərlə gəmi.
o gəmilərdən biri olmaq istəmirəm, amma taqətim də qalmayıb, batmağa, su almağa başlayıram. inan ki, bura yazdıqlarım qədər deyil. yaza bilmədiyim, utanc duyduğum, sözlərin yetərsiz qaldığı durumlar, həyata çəkilmiş bir alovlu xaçın istisi, əllərin üstündə yaranmış cızıqlar, amiqdalada yaşanan fırtına öncəsi səssizlik, fırtına zamanı baş verən məşhər, ürəyə verdiyi işgəncə. bəsdir! bitsin!

hələlik...