bu gün çox da eski olmayan, amma yetəri qədər aradan sonra bir dostla görüşdük, söhbət əsnasında nə qədər bundan qaçmağa çalışsam da, sənin söhbətin keçdi aramızdan. bir anlıq səni xatırlama məcburiyyəti yarandı. həmin an artıq səni sevmədiyimin fərqinə vardım. hadisələr o qədər yavaş və təlatümlü baş verdi ki, özüm də bir anlıq buna çaşıb qaldım. amma artıq gecədir və o 1 dəqiqəlik səni xatırlamağım belə hazırda üzərimdə şok etkisi yaradır. qaça bilmirəm, qorxuram. sanki mənə düşmən kəsilmisən kimi hiss edirəm, daha doğrusu vaxtilə sırf məni kəsib-biçmək, canımı ağrıtmaq üçün həyatıma girdiyin hissi var.
həyatım 2 aydan sonra yenidən bir durğunluq mərhələsinə keçid edib və bu günlərdə artıq heç bir dərd ortağım da qalmayıb. evə gəlib çarpayının başına atdığım kurtkamı şkafda qatlanmış olaraq tapıram, heç bir şeyi qoyduğum yerdə tapa bilmirəm. bu halisünasiya filan da deyil, sadəcə valideynlərim bakıya gəlib. yeni ilə onlarla girməyi də istəmirəm, hətta mümkünsə girmək də istəmirəm. nə isə...
bir az qəribədir, ya da yox, heç bilmirəm. mənim gecələr dərdə-şərə düşüb günortanı analiz etməyim. ki, bu gün dönüb baxanda yenə o 1 dəqiqəlik səhnə ağlımda canlanır, çox pis oluram, çoxx. açdığın yara yaşanılası deyil, həm də heç. hər həftə məni yazıb, sanki mesaj verirmişcəsinə məni narahat etməyinin adı yoxdur. mən o mən deyiləm axı. sən amma hələ də eynisən. sənin üçün ən yaxşısını arzulamıram artıq, ən pisini də həmçinin. vecimə deyil düzünü desəm. ne halin varsa gör misali. sadəcə məndən uzaq dur, məni qorxudursan. gecələr bəzən kabusum kimi girirsən artıq. keçən həftə danışanda fərqinə varmışdım, deyəsən bir travmaya çevrilib. çox iz buraxmısan da, nə olacaqdı sanki, normal xatırlansaydın?
yoxsan, amma var kimisən, varlığın yoxluğundan daha betərdir. daha nə deyim, sənə artıq heç bir gecəmi vermək istəmirəm. bu əzabın yorğunluğun bitməsini istəyirəm. yorğan altında siqaret çəkərək bitməyəcək bu çilələr.
bir gecə ansızın gedə bilərəm, bu mənim seçimim olmayacaq, sənin zorlaman olacaq. səndən qorxuram. bilmirəm. unutmuşam. yaşaya bilmirəm. beynimdə lənət səsin, bəhanələrin, ölüm gözlərin, əllərinin görüntüsü fırlanarkən yuxuya getmək. kəşf edilməyi gözləmirəm, zaten içəridə bi bok yok, öz kuytuma çəkilərək rahat nəfəs almaq üçün nələrimi verməzdim. mənim üçün bitməsi çox çətin uzun bir yol gözləyir. təkbaşıma bilmirəm necə edəcəyəm, lakin belə deyilmiydi? təksən ən dibinə kimi. bunun toksikliklə heç bir əlaqəsi yoxdur, şüuraltı bir şeylər baş verir, eylem yapılır və səhərə sağ çıxmır artıq. lap azca qaldı, səbr. qorxu və vicdan...
(youtube: 
)
)