195. Anlaşılmamaq. Dərdimi, davamı, hisslərimin nə olduğunu izah edə bilməmək. Qışqırmaq istəyirəm, amma nə qədər yüksə səslə qışqırsam da səsim boşluqdan geri qayıtsa da yenə anlaşılmayacam kimidi. Bir zamanlar aynada özümə danışıram kimi idi indi isə başqa... Sevilməyə bu qədər möhtac olmaq mənim günahımdı? Ya bir gün sevmərsə deyə düşünmək bəs? Ehtimallar çox qəddardı mənə. Dibindən qopmasına daha bir külək əsintisi lazımmış qalan ləçək kimi hiss edirəm. Mən yox, sən də yox. Xəyallar, hansı ki cənnət baxçası olacaq deyə əkdiyimiz toxumların cücərdiyi zamanlar da başlayan leysanla məhv olmağa doğru getməsi kimi. içimdən qopur, parçalanmış birinin daha nə qədər parçalanar axı dedikcə o parçalarında itiləşib qopduğu yerə iti hissəsiylə yapışıb təzədən düşdüyünü hiss edirəm. Bilirsən, bıçaq girdiyində deyil əsas çıxarkən insana bərk ağrı verirmiş. O parçaların təkrar düşməsi yerinə iti ucuyla deşik deşik olan yerdə qalmalarını istəyirəm. Susmaqda budu əslində. Hiss edirsən, anlayırsan, amma susursan. Susduqca qopmaqdan qorxursan amma bir an gəlir o qədər bərk ağrı verir ki o qırıq parça özün öz əlinlə dartıb atmaq istəyirsən yerə. Mən onda belə yerə ata bilmədim, dedim axı bıçaq çıxanda daha çox ağrı verərmiş. Qorxağam, o parça düşər deyə qorxdum, itər deyə də. Yenə eyni yerdədi, bəzən heç ağrıtmır, bəzən isə dözmək olmur, amma yenə bumeranq davam edir. Bilerek yanarım aslında..

"Her şeyi gören sen , göremedin mi beni?
"Herşeyi duyan sen ,duyamadın mı beni?
"Herşeyi bilen sen ,bilemedin mi beni? "