242. iki il əvvəl bu hissi bir gün yaşayacağımı eşitsəm, hər halda yaxşıca gülərdim. amma budur: biz artıq birlikdəyik -*.
əvvəllər yalnızlıq haqqında nə isə eşidəndə, oxuyanda çox qəribə gəlirdi mənə. "yəni həqiqətənmi? tək dərdin budurmu?" filan deyəsim gəlirdi. anlamırdım qarşımdakı insanı, hisslərini filan. bu hiss mənə nə qədər mənasız gəlsə də, içdən-içə yalnızlığı yaşamağı, anlamağı istəyirdim. istisnasız bu günə qədər özümün belə fərqində olmağımı istəməyərək gizlidən arzuladığım hər şey gerçəkləşib. və, əlbəttə, bu da onlardan biridir.
bilmirəm, bəlkə də, hələ də tam anlamamışam bu hissi, bəlkə də, bu heç yalnızlıq deyil, bəlkə də, həqiqətən, yalnız hiss edənlərə haqsızlıq edəcəyəm burda, amma içimdə hiss etdiyim bu duyğuya yalnızlıq demək istəyirəm.
karantinin həyatıma girməyi ilə, gərəksiz olduğunu düşündüyüm insanları həyatımdan çıxarmağım üst-üstə düşdü. ardından isə yalnızlıq başladı. ilk başlarda çox da tınn deyildi, rahatdı filan, amma zamanla vəziyyət dəyişdi.
qısa bir vaxtda təcrübə etsəm də, mənə görə çox ağır bir hissdir. günlərlə söhbət sırasının, son mesajların dəyişməməsi, tətildə evdə olmaq, tək tətil deyil, normal günlərdə də təkrarlanmış rutinin dəyişməməsi, yenilik yox, insanlar yox, söhbət yox. püf, sıxıcıdır e.
bəzən kimləsə söhbət uzananda o qədər xoşbəxt oluram ki, söhbət heç bitməsin istəyirəm. amma, əksərən, söhbətlər də qısa olur. bəzən də çox qəribə şəkildə söhbətin uzanmağını istəyirəm, amma nə danışım, nə danışaq bilmirəm. bu da çox sıxıcı gəlir.

bir rutin qursam və ona uyğunlaşsam, yalnız hiss etməyə vaxt olmaz hər halda deyirəm. amma ona da uyğunlaşa bilmirəm. vaxtımı yaxşı keçimək üçün bir işə başlamaq istəyirəm, hərr şeyi hazırlamışam, çalışmaq üçün səliqəli masa filan. amma yox, masaya gəlirəm və budur: başladıq. boşluqdayammış kimi hiss edirəm və heç cür heç nəyə başlaya bilmirəm.
gecələr isə daha yalnız hiss edir insan. ürəyi sıxılır, ağlamaq gəlir, amma ağlaya bilmir. yatmaq istəyir, yata bilmir. yazmaq istəyir, yaza bilmir filan. pəəh

bəlkə də, çox şişirdirəm, böyütməli bir şey yoxdur, amma ən yaxşısı lazımsız olduğunu düşündüyümüz insanlar həyatımızın bir küncündə qalsınlar. çünki əylənmək lazımdır-*.