408. Deyəsən heç vaxt olmağı istədiyim o adam ola bilməyəcəm. Düzü, nə fərqi var, hamının bütün arzuları yerinə yetəcəkdi deyə bir qanun qoyulmayıb.

Çox içəriləyirəm, vaxtilə başım o qədər "çaşnı" işlərə qarışdı ki, indi 4-cü kursda oxuduğum halda, heç harda normal iş tapa bilmirəm. Heç yerdə qala bilmirəm axıra kimi, özümü yük kimi hiss eliyirəm(goooood mooorniiiing safqan ekzistensial krizis), bir poxa da yaramıram, amk. Əvvəllər deyib gülməyimnən seçilirdim hər kruqda, heç gülünəsi olmayan şeyi də açıb ağardırdım, ya da bir kruqdakı ən ciddi şəxs də mən olurdum, ən taşaklı da mən olurdum, ənlərin adamıydım. indi isə, heç nə qozuma deyil. Gülməli şeylərə gülmürəm, ciddilik lazım olanda gülməyim gəlir, nəsə bir iş görəndə, ya oturub beynim sikdirənə qədər görürəm, ya da heç görmürəm deadline-filan da vecimə olmur. Adicə praktika gündəliyi zımbırtısı var idi, hələ də yaza bilməmişəm. Hər günüm yatmaqla keçir ki, bəlkə bir az kilo alaram, yaya bu kütləynən girmək istəmirəm. Düz 5 ildən çoxdur qaldıra bilmirəm bu poxu. Yenə yay gəlir və mənə dərd olacaq, otağa keçib göt-göt ağlıyacam. O qədər bəxtsizəm ki, işə girdim, artıq 5 aya yaxındır bir səs-səmir çıxmır pullardan. Digəri vardı, o da batdı, halbuki hər ikisindən də necə böyük ümidlənmişdim.
Bir ümidə bərk-bərk sarılmaq həqiqətən də ən böyük səhvi imiş insanın, onu anladım son bir neçə həftədə. Yuxu kimi şeylər yaşayırdım, oyananda isə, heç sevmədim beləsini.

Heç kimin vecinə deyil ki, həm də kim neynəsin ki, mənimçün. Özüm eləməyə çalışanda da belə olur. Ayağım düşərsizdi, uğursuzam, iblisəm, gijdıllax zadam, niyə əlimi atdığım hər iş quruyur əlimdə qalır, ala?

Nə özümə bir xeyrim dəyir, nə yan-yörəmə, ailə desən onsuz ziyandan başqa heç nə deyiləm. Mən niyə yaşayıram, ala? Deyə Düşünürəm.
Hər gün, hər saat, saniyə, uje məndən əl çəkmir. Düşünməyi tərgitmək lazımdır. Onsuz da insan bekarçılıqdan düşünür. Bekar olmasan düşünməzsən, insan başını qatmalıdır. Mən də yata-yata qatıram artıq. Ne güzel

Nə bilim e, sözlük, ölüb getmək istəmirəm, nə yalan deyim. Amma başqa cürə də alınmır axı. Heç nə, heç bir yer ürəyimi açmır. nəyisə əldə etməyə çalışanda əlimdən qaçır, heç kəs ürəyimi yetərincə açmır, heç bir yerə getmək də istəmirəm. Evdə ölüb qalmaq da istəmirəm. Amma başqa bir sonluq görə bilmirəm. Çox şanssızam. Bir də bədbəxt. Onsuz da, hansı bəxtəvər bekarçılıqdan siqareti tərgizər? 3 gündü tərgizmişdim, dünən əsəbləşib aldım, yenə tərgizmişəm. Sağlamlıq üçün deyil, sadəcə maraqlı gəldi, siqaret çəkməyəndə necə olurdu. Söhbət 7-ci sinifdən başlayıb, dünənə kimi davam edən serüvendən gedir. 8-9 il. Maraqlısı, həkimə gedirəm heç nə çıxmır. Mən indiyə ağciyər rakından sikdirib getməliydim, niyə bu qədər şanssızam blət.

Hər nəysə, deyəcəklərim, ümidvaram ki, burda, bu gün bitməz.