79. Heideggerin bir deyimi var, "yalnız ölümün mütləq varlığını qəbul edərək, bundan qorxaraq yox, bunun gerçəkliyilə üzləşərək yalanlardan, acılardan, hüznlərdən (aka travmalar) və həyatın bayağılığından azadlaşa və əsl özüm ola bilərəm." (Aşağı yuxarı bu yəni.) Bu fikir Fight Clubda da işlənilir. Açığı məncə hər bir insanın həzm etməli olduğu mərhələdir. Görəsən neçəmiz öz dead-end həyatına davam edər, poxdan məişət məsələlərinə, travmalarına, qanmaz insanlara və ailə üzvlərinə bugün sərf etdiyi emosinal enerji və diqqəti verməyi davam edərdi? Məncə insanın həqiqətən də öz gerçək mənliyinə qovuşması, üst insan deyilən məvhuma doğru - eqodan, fəlsəfi teoriki zir zibildən yox, məhz həqiqətən - addımlamağa başlaması yalnız beləliklə mümkün olardı: Həyatın məqsəd-mənası həqiqətən də elə yaşamaq deyilən bu şeyin özüdür.
Öz adıma bunu keçirməmişəm, ama arada dönüb baxanda bugün elədiyim "ıvır-zıvırların" bəhanə və vaxt öldürməkdən ibarət olduğunu görürəm.

Hə bir də bunun okkult-ezoterik tərəfi var. Ölümün arxası olduğunu iddia etmək. Əslində bu iddia deyil, mistika deyilən heç mistik də deyil. "Yaxşı oxuyana asandı" məsələsi kimidi, başa düşənə məsələ mistik zad deyil. Məndən soruşsan, genel kültür və teoriya zibilliyi, danışıb töküm səninçün, ama bunları idrak etməmişəm. Necə eliyim axı, hələ ölümün reallığını dərk eləməmiş ölümün yalnız bədənən olduğunu, dolayısilə ölümsüzlüyü necə qəbul eliyim.