Bütün kainat elə bil ki, üzümə-üzümə durub, ikiəlli yapışıb boyun-boğazıma ki, sən bunları çəkməlisən, burdan sənə qaçış yoxdur. Bir ölkədən çıxmaq nə qədər çətin ola bilər ki? Bir ölkə düşün ki, əsgərlik dediyi zımbırtıdan qaçış yolu sadəcə və sadəcə külli-miqdarda puldur, rüşvətdir. Bunun axı bir alternativi olmalıdır, hər kəsin həyat öncəlikləri fərqlidir. Əsgərlikdən qaçmaq kimi bir niyyətim yoxdur, amma hələ ki, vaxtı deyil. Tam da bir ipin ucunu tutub yeriməyə başlamışkən, bam deyə ipin belə şey ucbatından kəsilməsi çox bərbaddır. Mənə ən azı 10 il lazımdır. Bir az şey söhbətinə oxşadı, xalamın şeyi olsa, dayı deyərdim, amma belədir.
O qədər səbəblər var ki, burdan getməyə. Hamının var, amma mənim daha çoxdur. Mən öz keçmişimdən qaçmağa çalışdıqca, daha da sarılır boynuma, məni daha da tutub aşağıya çəkir. Mən öz keçmişini atıb gedə bilməyəcək qədər aciz deyiləm, amma o məndən yapışacaq qədər riyakardır. Hər dəfəsində, bəlkə budur, bu dəfədir, bu səfər alındı-dır, bu səfər olacaqdır, amma heç vaxt düz deyildir.
Bu gün ayın 23-dür, tam bir il əvvəl 23 aprel 2021 günü, ilk sözlük görüşünə getmişdim, çox dəyərli bir neçə nəfərlə tanış oldum orada, elə insanlardır ki, mənə sonra yön verdilər, çətin vaxtımda məsləhət verdilər, kömək etdilər, sözlük, sən mənə çox gözəl insanlar verdin, mən də bundan geri qalmamağa çalışdım, ətrafımdakı, yaxşı insanları, burda görmək istədiyim insanları bura çəkməyə çalışdım, bəzilərində buna nail oldum. Ən azından, özümüzə olmasa da, sayta xeyrimiz dəysin -*-*-*
(bax: bojack horseman) dakı, bojackin hollyhooka yazdığı məktubların birində belə bir cümlə vardı ki, "artıq sənə yazdığım məktublarda cümlə tapmaqda elə də çətinlik çəkmirəm, daha yaxşı yazmağa başladığımı hiss edirəm". Mən də sənə yazdıqlarımı köhnə vaxtlara nəzərən, daha yaxşı yazdığımı hiss edirəm. Eyni, aynı, toçno, same zad. Nə bilim əşi
Harda yaşayıramsa yaşayım, bunu dəqiq üstümdən ata bilərəm, ya yox, onu da deyə bilmirəm. Giderek, kanımız zehir olmuş, dost dediğin, giderek kalbini soymuş, halimiz duman, aman...
O vaxtı bir mahnı vardı, heç vaxt təsirindən çıxa bilmirdim, hər eşidəndə dünyam başıma yıxılırdı necə deyərlər,
(youtube: 
)
, muscle museum, inanırsan ki, hələ də mənə ağrı dolu 4 dəqiqə yaşadır bu mahnı. Hələ də dinlədikcə öz bədbəxtliklərim bir-bir yadıma düşür. Ya da hysteria olsun, bliss olsun. Ümumiyyətlə muse çox əfsanəvi qrup oldu mənim üçün. Onu da sözlükdən tanıdım.)Bilə bilmirəm, bir neçə yol ayrıcında qalmışam hələ də, mən yuxarda saydıqlarımdan hansını seçirəmsə seçim, sonunun nə olacağını təxmin edə bilmirəm. Özümə zərər vermə planları qurmaqdan sıxıldım. Buna cəsarətim yoxdur, ya da şov yapıram bəlkə, inan ki, bilmirəm. Cəsarətim olmasın istəyirəm, hamısı bir şov olsun istəyirəm. Bu qədəri yetdi artıq. Özümə təsəlli verə bilmirəm e, bu gün bir nəfər mənə dedi, "mənə təsəlli verəcək sonuncu insan belə deyilsən", düz də deyir. Hərçənd o başqa mənada işlənmiş bir cümləydi, amma olsun, doğrudur.
Bu gen metroda hirsdən başım necə silkələndisə başım metronun tutacağının dəmirinə dəyib ayıldım. Bundan əvvəl də bir neçə dəfə olmuşdu bu, fikir vermirdim, amma artıq fərqindəlik yaranıb. Deməli vəziyyət ciddiyə doğru gedirdir.
Yayın gəlməsinə o qədər nifrət edirəm ki, soyuq bir şəhərdə yaşamağı hər şeyə dəyişərdim düzü. Bundan şikayətlənməkdən bezmişəm. Normalda mən hər şeydən şikayətlənən də deyiləm, amma bir söz vare "ətağa sən başqasan" -*
O qədər içmək istəyirəm ki, sonunda gedib özümü öldürə bilim. Bu qədər intriqanın, bəxtsizliyin, qarabasmanın, pis yuxuların, yanlış anlaşılmaların arasında ölüm həqiqətən əsl çarə kimi görünməyə başlayır. Özünü öldürən insanlardan soruşmaq istərdim ki, görəsən peşmandırlar mı, buna dəyərdi, ya yox? Deyəsən yaxında öyrənəcəyəm. Hər şeyi bir sikik imtahanın həll etdiyi bir xarabada yaşamaq məni çox sıxır.
Və həmişə yanlış anlaşılmaq. Ən böyük qorxum durmadan başıma gəlir bu aralar. Deyəcəklərimi beynimdə saxlayıb, axşam buralara düşəndə xatırlaya bilsəm kaş. Bu qədərilə yetinəcəyəm. Hələlik.
şərhlər: