19. (baxma: həyatın nə qədər acımasız olduğunu anlamağa başlamaq)
(baxma: əsəb xəstəliyənə tutulmaq)
(baxma: cahil-cüheyla insanlar tərəfindən öyüd-nəsihətlərə məruz qalmaq)
Deməli belə, mən 18 yaşımda, atamın vəfatından sonra ofisant işləməyə başlamışam, tələbəlik illərində.
Yay tətilində rayona qayıtdım, cibimdə də pul yox. Evdən pul istəməyə də üzüm gəlmirdi, zatən o imkan da həmən vaxt yox idi. Ofisant işləməkdən başqa çarə qalmamışdı. Getdiyim yerlərdə isə, ofisanta ehtiyac olmadığını deyirdilər, balaca şəhərdə restoran sayı da az olur, onların da çox vaxt öz qocaman ofisantları olur. Hardasa iyulun 7-si idi, məhəllədəki marketdən ştuçnu siqaret almağa getmişdim. Marketi işlədən qaqaş ali təhsillidir deyə abituriyent vaxtından yanına gedib-gəlirdim, çox deyib-gelən oğlandı. Deməli ona dedim ki, bəs iş tapa bilmirəm, dedi ki, gözlə indi qaqan həll edəcək. Qatıq satdığı restorana zəng elədi, dedi ki, bir uşaq gələcək onu işə götürün (baxma: tapşırığla ofisant düzəlmək). Getdim, dediyi yerə rayonda belə bir yerin olduğunu ilk dəfə idi görürdüm, yaşıllıqlar arasında gözəl bir yer idi, qabağda da olmazsa olmaz, moyka. Elə gedən kimi işə başladım, saat 5-dən gecə saat 2-nin yarısına kimi işlədim, g*tümü yerə qoymadan. Saat 1-də Kent8-i necə sümürərək çəkdiyimi xatırlayıram. 5 manat pul verdilər, mənə. Pover atamın keçmiş dostu çıxdı, mənim ehtiyac üzündən işlədiyimi görüb, axşam işdən siqaret çəkə-çəkə tez getdi ( O anı unutmuram, həmən vaxt qohumlarımız çox imkanlı idilər, atamda onlara çox kömək etmişdi, amma bizi atamın vəfatından sonra heç axtarmadılar). işə səhər 8-də gedib, axşam 2-nin yarısı ya 2 də çıxırdım, 7 manat maaş alırdım. Gündəlik çayvoyum isə 2-5 manat arası olurdu. Hər cür insanla qarşılaşdığımı deyə bilərəm, 3 il ard-arda o restoranda işlədim, təbii ki, 2-ci ildəm sonra artıq starşı oldum amma dəyişən bir şey yox idi, körpə 14-15 yaşlı uşaqlarda gəlirdi, 25-30 yaş arası qaqaşlarda hamısı ilə dil tapmışdım deyə bilərəm. ikinci yayda işləyərkən universitet tələbələrini gətirmişdim, ofisant bal vəziyyətdə işləyirdi. Səliqə-səhman, mədəni davranışa görə rayonda ad çıxarmışdığ. Amma, bəzən alçaqlıqlarda görürdüm, hamıdan çox işləməyimə baxmayaraq, mənim gətirdiyim tələbə ofisantlar paxıllığımı çəkirdilər.. Çox heyif, bu mənə elə pis təsir edirdi ki..
Rayondakı yüksək vəzifə tutan məmurlar bizim restorana gəlirdilər, orada nə söhbətlər eşidirdim mən, bir bilsəniz. Onları analiz edirdim, bəziləri çox iyrənc adamlar idi, bəziləri isə təkbaşına oturub, mənə etdikləri əclaflıqlar barədə danışaraq hətta ağlamışdılar..
Həyatımın maraqlı dövrü idi, Bakıda da bəzi restoranlarda ofisant işləmişdim, amma rayondakının yerini vermədi..
Bundan sonra bir daha ofisant işləyib-işləməyəcəyimi bilmirəm amma, insana mənəvi əzab verən bir işdir, istər 30 yaşında ol, istər 15.. Bəzən nəfsindən nəsə bir şey keçər və həmən vaxt müştəri ondan sifariş edər, qarınqululuq və ya acgözlülük deyil bu, bir düşün əlində həmin o ləziz yemək, sən aparırsan masaya, geri döndükdən sonra düşünürsən ki, kaş orada təmiz şəkildə ondan qalaydı..
Ya da, hansısa pullu bir adam əclaf olmasına rəğmən ona müəllim deyə müraciət etməni istəyər, o anda pivə və ya su bakalını onun başına çırpmamaq üçün özünü güclə sıxarsan..
Sonda deyim ki, çox uzun yazdım amma danışacağım bəlkə bir romanlıq hadisələr var.. Ofisant işləyin, o zaman insanları daha yaxşı anlayacaqsınız, səs tonunuza və davranışınıza daha diqqətlə yanaşacaqsınız, maraqlı hadisələrlə qarşılaşacaqsınız, insanları analiz etmənizə və fərqli insan tiplərini tanımanızda faydası olacaqdır