223. Neçənci dəfə yazıram bilmirəm amma (baxma: itinin olması)
Bayaq düşüncələrə dalmışdım. Dünən xoşbəxt olan günümü dostumun mənlə bütün gecə dərdlərim barədə danışaraq kefimi pozmaqla bərbad etdiyim üçün hələ də bərbad hiss edirəm (edirdim daha doğrusu). Qız açıq-fikirli olduğunu dediyi halda məni müsəlman etməyə çalışdığı üçün bir müddət söhbət etdik. Bu söhbətdən öncə keyfim yayda həmişə olduğu kimi yerində idi. Çox yaxşı hiss edirdim. Hətta o dərəcə ki qız elə bildi ki içmişəm. Nə isə söhbət dindən uzaqlaşıb mənə yönəldi. Yenə söhbət çox rahat olmağımdan və vecsiz olmağımdan getdi. Qız mənə gördüyü ən qəribə insan olduğumu zadı dedi. Həmişə sanki başqa dünyada imiş kimi dərsə gəldiyimi, yolda gedərkən və nəsə bir iş görərkən həmişə fikirli olduğumu dedi. Beləcə söhbət necə oldusa yenə ailəmə və uşaqlığıma yönəldi. Nələrdən danışdıq tam yadımda deyil amma o yadımdadır ki göt kimi hiss edirdim. Qızın əlindən unutmaq üçün basdırdığım xatirələrim yenidən canlandı. Onsuz da hər səs atdığımda bir öncəki atdığım səsi unudurduç tamam. indi nələrdən danışmışıq tamam bulanıqdı beynimdə. Onsuz da indiki andan başqa zehnimdə hər şey bulanıqdı. Nəysə uzun sözün qısası 40 dəqiqə əvvələ qədər niyə öncələri intihar etmək istədiyimi yenidən anlayırdım. Ta ki itim yanıma gələnə qədər. indi həmin o 40 dəqiqə əvvəli də tam xatırlamıram. Özünü sevdirməyi bacarır da bu heyvan. Əlimi qolumu yalaması, qarnını qıdıqlayanda əlimi əlləri ilə bərk tutması, çənəsini altdan ovucum ilə basdıranda yanaqlarının qalxması, durduq yerə gecə yanıma dırmaşması, kola butulkası ilə gecə oynaması və s. Hər şeyi məni xoşbəxt edir. Belə qəribə çıxacaq amma oğlumdu sanki aq. Övladım olsa böyük ehtimalla ona dəyər verməyəcəm amma itimi oğlum kimi çox sevirəm. Məndə bu mərhəmət və sevgi hissi təkcə itlərə qarşıdır deyəsən