38. bəzən sevişməyə adam tapmayaraq 31 çəkməkdir. bəzən ata-anasız böyüməkdir. bəzən də dərdləşəcək bir adamın olmamasıdır. heç vaxt qalib gələ bilməyəcəyimiz bir zaddır. bütün insanların yalnız olduğunu düşünürəm. insanın ətrafında onlarla dostu, sevgilisi * bir dənə təbii ki ola bilər, amma o düşüncələrində həmişə yalnızdır. ən yaxın insanlar onu motivasiya eləsə də, məsləhət versə də o qərarları tək verir, beynində yalnız fikirləşir. danışdığı lətifəyə gülən olmuyanda, hərəkətləri səhv başa düşüləndə, başqa tərəfə yozulanda, ətrafındakılar onu istədiyi kimi anlamayanda bunu daha yaxşı başa düşür. sizi bilmirəm, sözlük, amma mən çox vaxt arzulayıram ki, ətrafımdakılar beynimin içinə girsin, nə düşündüyümü, fikirlərimi oxuya bilsin. nə qədər ki, bu mümkün deyil mən yalnızam. dostumla gecə pivəliyib, qızlar haqqında danışanda da yalnız idim, məzuniyyət gecəsində 20 nəfər dost şəhərdə sülənəndə də yalnız idim, indi təkcə otağımda oturmaqla da yalnızam. ola bilər fikirlərimi yaxşı ifadə eliyə bilmirəm deyə belədi. bəlkə də kifayət qədər səmimi deyiləm. amma nədənsə bunu belə qəbul eliyirəm. bir oyunu singleplayer kimi oynamağa bənzəyir həyat. komanda yoldaşların yoxdu olsa da hadisələrə standart, əvvəlcədən programlaşdırılmış reaksiyalar verirlər. qalibiyyət ancaq sənin edəcəyin həmlələrdən asılıdır.
bir də bu yazdıqlarımın içindən "insanın azad seçim haqqı var hər şeyə o qərar verir" fikri çıxarılmasın zəhmət olmasa. bununla razı deyiləm. bir videoda görmüşdüm deyir: kainatdakı hər xırda zərrəciyi düşüncəmizlə yerindən tərpətmək haqqına sahib olmadıqca azad iradəmiz də olmayacaq. nə isə mövzudan kənara çıxmayım.