1122. Öz-özümə danışıram çox vaxt. Keçirəm güzgü qarşısına ya da elə özümü görə biləcəyim hər nəyinsə şüşəsinin qarşısına. Bəzən pis hiss edəndə bəzən də yaxşı hiss edəndə sevincimi paylaşmış kimi hiss edirəm. Qarşı-qarşıya oturub danışdığım birini təsvir edirəm. Ona dərdimi danışıram və ya sevincimi bölüşürəm. Eh elə olur ki, çox pis hiss edirəm elə hisslərlə danışıram ki, hələ gözümdən yaş da gəlir. Elə olur düşündüyüm adam həmin gün yuxuma da girir bir kruq orda da dərdləşirik. Belə də olur ki, düşündüyüm şeyi elə əsl həyatda beynimdə qurduğum kimi həmin insanla paylaşıram. Təzə adət deyil illərdir hətta deyərdim uşaqlıqdan davam edən bir şeydi. Böyüdükcə daha da təkmilləşdirirəm.