20. uşaq vaxtı qardaşıma 3-4 dəfə velosiped alınmasına baxmayaraq, mənə sadəcə 1 dəfə 4 yaşımda alınmışdı əgər doğru xatırlayıramsa. 3 təkərli balaca velosiped idi. təbii ki böyüdüm və həmin velosipedə sığışmamağa başladım. qardaşıma həsrətlə baxırdım. 2 təkərli velosiped sürə bilirdi və mənə heç kim öyrətmək zəhmətinə girməmişdi. Bəzi günlər o evdə olmayanda kələ kötür həyətimizdə, 2 addımlıq yerdə sürməyə çalışardım ama bacarmazdım. Bəxi günlər də elə olurdu ki, məhəllədə olurdu, mən marketə gedmiş olurdum, məhəllə dostlarının evdə olduğu vaxtlar məni arxasına mindirib evə gətirirdi, çünki beyinsizlər qardaşımı lağa qoyurdu bacısını gəzdirir deyə. Nəysə heç vaxt velosipedim olmayıb yəni. Sonra bir gün qərar vermişəm, hansı ki keçən yay hüzünlü günlər yaşayırdım. Hazırlıqda tanıdığım oğlan dostumdan mənə Velosiped sürməyi öyrətməsini istədim. onun sayəsində 1-2 dəfə sürərək öyrəndim. bəzən ağaca girdim , bəzən camaatın qabağında yıxılıb utanc verici anlar yaşadım, ama öyrəndim. Hətta bayraq meydanı tərəfdəki parkingdə qarşımdan gələn velosipedçilərə yol vermək adına yoluma dəyişərkən, gedib dəmirlərə girib yıxıldığım oldu. Birisi mal kimi gəlib yavaşş yavaşş deyirdi məni qaldırmağa çalışaraq. yıxılmışam uje, yavaşı sürətlisi mi qalıb. Nəysə, professional şəkildə olmasa da indi sürə bilirəm. Hərşeyi özüm öyrəndiyim kimi, bunu da özüm öyrəndim. Dostumun haqqını yeməyim, o da velosipedi tutaraq, qorxumu yenməyimə kömək oldu.