(bax: yazarları düşündürən suallar)
onda belə çıxır ki, tanrının sadist olması xurafatı düzdür? bizim əzab çəkməmiz ona nə qədər xoşbəxtlik gətirə bilər ki? canlılar arasında yeganə insandır ki, bir-birlərinin ölümündən həzz alırlar, bir-birlərini qırmaq üçün moment gözləyirlər. özümü elə bir tövlədə hiss edirəm ki, burda qoyunlar da, itlər də eyni səviyyədə adamlardır, amma itlərin caynağı olduğu üçün qoyunlardan daha çox hörmət görürlər. həm də elə qoyunların özləri tərəfindən.
yenə həmişəki kimi taleyimdən gileylənməyə gəlməmişəm. son yüzillikdə başıma bəzi şeylər gəldi ki, mən də yavaşca əlimi-ətəyimi üzərək o sulardan çıxdım. artıq tanrıya çatmağa, onu görməyə, nəyisə düşünməyə çalışıb da, cəhd etmirəm. elə hey qəfil gələn intihar hissləri ilə boğuşuram mən də. amma başa düşüləndir. hamımız başımızı aşağı salıb da yerə baxanda, orda kiminsə üzünü görürük, hansısa anı görürük, ya da özümüzdən bir parça, bir zaman görürük. mənim dünyaya qarşı konkret baxış bucağım yoxdur, çünki dünya dediyin o qədər böyük yerdir ki, bəzən heç insan ömrü yetmir oranı gəzib bitirməyə. artıq valideynlərlə çox da boğuşmuram, çox şeyi düşünmürəm. sakitcə durub hər şeyi kənardan izləməyə çalışıram. çox oda-közə gələn insanlardan olmuşam deyə, artıq onun da nə hiss olduğunu bilirəm, ona görə bu da məni çəkmir. özümü hərdən aşağılamaqdan, qamçılamaqdan xoşum gəlir. özüm haqqında yerli-yersiz danışmağı deyəsən sevirəm, bir cür narsistik şəxsiyyət pozğunluğu mu, nə? düzü inanmıram, belə vecimə də deyil çox. sadəcə bilirəm ki, bu sıralar çox düz yaşayıram, bir acı gözləmə mövqeyindəyəm. hərəkətə keçmək nə əlimdən gəlir, nə də içimdən. yanmağın necə gözəl şey olduğunu görürəm hərdən, hərdən amma. yanmaq deyəndə də, hər şeyin bir yanğın tərəfi var, hansı ki, insanı bəzən bir şeylərə itələyən odur. mən o hissi sevirəm, di gəl ki, əlim qolum bağlı oturmaqdan başqa heç nə edə bilmirəm. burasına xüsusi diqqət çəkirəm, əlim-qolum bağlı. çünki həqiqətən də elədir. mən hazırda elə bir nöqtədən asılıyam ki, məni idarə edən əlləri görsəm belə, ipləri kəsib ata bilmirəm. neçə gündür yazmaq istəyirdim, amma bir cür yaza bilmirdim. halım, ya da sözlərim olmurdu. indi bir az yüngülləşdim elə bil ki. düzü heç nə də yaza bilmədim, amma olsun. məni anlayarsan yəqin. ömür boyu özbaşına dığırlanmağa çalışan və bunu hər dəfəsində etməyə müəyyən qədər müvəffəq olan mən, indi elə asılı qalmışam ki, çırpınmaq heç bir fayda vermir. günümüzü ağrılarımızı gülüşlərlə gizlədərək keçiririk. hər şeyə rəğmən gülümsəyə bilmərik, amma hər şeyə rəğmən hər şeyi atıb getmək kimi lüksümüz olmalı idi. artıq o da əldən alınmışdır. geridə də, nələrisə yazıb-pozmaq, ya da heç bir işə yaramayan "başını qatmaq" qalmışdır. qataq görək də.
necə deyərlər, siqaret çəkmək gözəl şeydir (c)
(youtube: 
)
)