438. Yer filan ölkənin, filan şəhərinin, filan məhkəməsi. Bir nəfərin əməlinə qiymət verilməlidir məhkəmədə. Ya bəraət alacaq, ya da məhkum olunacaq.
Dövlət ittihamçısı çox ciddi, qaraqabaq bir adamdır. Təqsirləndirilən üçün ən ağır cəzanı tələb edir. Hakimlər də dövlət ittihamçısından çəkinirlər, çünki bilirlər ki, əgər onun istədiyi qərar çıxmazsa, işi növbəti instansiyaya aparacaq. Təqsirləndirilənin həyat yoldaşı və oğlu da məhkəmə zalındadır. Oğlunun haradasa 5-6 yaşı olar. Elə yazıq vəziyyətdədilər ki, ikisinə də baxmaq çox çətindi.
ittiham, müdafiə tərəfi, şahidlər dinlənilir, hakimlər qərar qəbul etmək üçün içəri keçirlər. Demək olar ki, artıq hər şey məlumdur: hökm oxunacaq, adam azadlıqdan məhrum olunacaq, aşağısı yeddi il.
Hakimlər geri gəlir, hökm oxunamağa başlanır, nəticə gözlənildiyi kimi - dövlət ittihamçısının tələb etdiyi kimi olur. Şəxs azadlıqdan məhrum olunur. Təqsirləndirilən şəxs başlayır ağlamağa. bu vaxt oğlu aradan qaçaraq gəlir onun olduğu reşotkalanmış hissəyə. Kişi uşağı dəmirlərin arasından qucaqlamağa, öpməyə çalışır. Başlayır uşağı yalamağa, elə bil ki doymaq istəyir uşağına. ikisi də hönkür ağlayırlar. Bütün bədənin tükləri biz-biz olur ora baxanda. Dəhşətli mənzərədir, hamı donub qalıb. Bu vaxt dövlət ittihamçısı başlayır qışqırmağa: “kim buraxıb o uşağı ora, tez götürün uşağı ordan!” Kimi sözlər deyir. Polis gəlir uşağın yanına, sanki əli gəlmir uşağı dartıb ayırmağa. Dövlət ittihamçısı yenə başlayır qışqırmağa. Məcbur qalıb zorla uşağı ayırırlar.
Bu insan bir qram təsirlənməyib qarşısındakı mənzərədən. Yox, təsirlənib, ancaq əsəb hissi duyub. Mərhəmət, empatiya əsla yoxdur. ona yazığım gəlir, şair demiş “daş qəlbli insanlarını neylərdin, ilahi?”.
həyat cındırdısa, ən çox ona qarşı cındırdı. Bu hekayədə qurban, məncə, dövlət ittihamçısıdır. içindəki uşağı, mərhəməti yaşada bilməyib. həyat onun əlindən alıb.