1. bəzən "təsadüf" həyatımıza bəzi insanları daxil etməklə onların bizə müəyyən bir qatqısı olması üçün şərait yaradır. bu ani olur. heç gözlənilmədən. ölmüş bir diyarda həyat başlayır. yaz fəsli kimi isinməyə başlayıb gül çiçək açırıq o insana xəbərimiz olmadan. vaxt ötür, proseslər ardıcıllığı davam edir. birdə baxırıq ki heç ağlımıza gəlməyəcək şeylər baş verməyə başlayır. bəzi hisslərimiz yay kimi alovlanır qarşımızdakına qeyri iradi. hər şey əla görünür ətrafda. uşaqlar çimərlikdə şellənirlər, müxtəlif növ nemətlərdən həzz alırlar. qovurucu istilik xırda xəsarətlər yetirib bir şeyləri çatdırmaq istəyir, amma o qədər də pis görünmür. duyğular vulkan kimi partlayıb axaraq qarışır eləbil. amma göz qırpımında soyuqlar gəlib çatmışdır çünki artıq payızdır. əvvəlki istilikdən əsər əlamət yoxdu. artıq deyib gülən uşaqlar yox idi ətrafda. ağacların yarpaqları təravətini itirib yerə tökülürdü. hər şey əslində bir yuxu imiş sən demə. yağan yağışlar gözyaşlarını təmsil etməyə başlayır, xatirələr ildırımtək yadımıza düşür. bir vaxtlar istilik yayan şey artıq buz bağlamağa başlayır. hər şey donub və kəskin soyuqdu. artıq ortada heçnə qalmayıb. baş verənlərin hamısı qarın altına həkk olub. kim inanardı axı bir vaxtlar alovlanan duyğular indi buz kəsiləcək?!

yenə düşüncələr beynimi gəmirib parçalayırdı. öz-özümə gülürdüm. özümü öldürürdüm. beyin intihar etmək üçün düşüncələr istehsal edirdi durmadan. əvvəllər hər bir şeyin məntiq qaydaları üstünə qurulduğunu zənn edən mən artıq bununla razılaşmırdım. məntiq anlayışının üstündə olan bir "şey" var idi içimizdə. düşünürdüm yenə beyin sayəsində. soyuq çayımdan bir qurtum daha alıb bir qərara gəlmişdim. məntiqin simvolu olan beyin ən məntiqsiz şey idi. məntiq qaydalarını çox vaxt vəhşicəsinə pozurdu. çünki aciz idi artıq gözümdə. mən artıq beyin deyildim, beynimlə düşünmürdüm. düşünmək kəliməsi belə artıq fərqli bir məna daşıyırdı. o düşmənə çevrilmişdi, mənim böyük bir düşmənimə.

ayağa qalxıb yerdəki stəkan qırıqlarını toplamağa başladım. hərdən əsəbləşdikdə əllərim əsir və idarəetməni itirirəm. etdiklərimin fərqində olmuram. məncə anlayış göstərilməli bir haldır bu, axı düşüncələr çox ölümcüldü. bayıra çıxıb nəfəs aldım dərindən. o2 ciyərlərimə doldu saniyələr içində. sonra xaric etdim. başımı qaldırıb buludsuz səmaya baxdım bir qədər. sonra ağaclara nəzər saldım. onlar yenə dayanmışdılar yerlərində. amma hər hansısa bir fəsil deyildi. fəsilsiz bir anda ilişib qalmışdım. nə alovlanmışdım, nə də donmuşdum. ifadə etməkdə aciz qalmışdım.

bizə verilmiş bu ömür boyunca fərqli fəsilləri yaşayırıq. bütün baş vermiş çovğuna və soyuğa rəğmən yenidən yaşıllaşıb dirilirik torpaqdan. əgər şanslıyıqsa yenidən alovlana bilərik. bəzən kədərliyik, heçnə üzümüzü güldürməz. bəzən də soyuq oluruq hər şeyə qarşı. amma bəzi anlar var ki heç bir fəsil olmaz orda. nə istidi, nə də soyuq. nə hiss edəcəyini bilməzsən. nə düşünəcəyini bilməzsən. nə qərar verəcəyini bilməzsən. amma bir şeyi yaxşı bilərsən ki, baş-başa qalmısan özünlə. özün özünə sual verib özündə cavab tapmağa çalışarsan. cavabları varsa nə şanslıdır o insan. amma yoxdursa çox pisdi vəziyyət. paradoksun içində ilişib qalmaqdan fərqsizdi. fəsilsiz bir anda tıxanıb qalmışam. ətrafda tonla vasitə var ikən, mən yoxluq çəkirəm. bir şeylər ya artıqdı, ya da əksikdi