Birinin ürəyinə yol tapmaq asandır, amma o yolu gedə bilmək, sonuna çıxa bilməkdir əsas vacib olan. Mən öz ürəyimə gedən yolu tapa bilmirəm. Tapsam da inanmıram sonuna kimi gedim, çünki o yol məni istədiyim nöqtəyə aparmayacaq. Düşünürəm ki, mən heç ürəyimə yol da axtarmırmışam. Qaraciyərə axtarıram, sağolsun spirt, alkoqol. Həmçinin ağciyər üçün sağolsun tütün, nikotin, siqaret və içində tüstü olan hər bir gözəllik. Həyatda saxlayan bunlar deyil, amma yırğalayan bu ikilidir. Bizim bir yerdə bağçamız var, solmuş çiçəklər, tikanlar, məftillər, atəşlər içində, üstündən qara buludlar əksik olmayan, vəhşətin hökm sürdüyü, qayalıqdan keçilməyən quzğun yuvasına dönmüş, içərisi leşlə dolu olan ucsuz-bucaqsız bir bağça. Biz orada yaşayırıq, qaçırıq, uzanıb, gitar çalıb əylənirik. Bizi narahat edən o qədər şey var ki, amma biz onlardan bir bağça dolusu düzəltməyi bacarmışıq.
Mən artıq səhər durub gecə etdiklərim üçün peşmanlıq çəkmirəm. Mən artıq içki içmədən yata bilmirəm. Mən artıq siqaret çəkmədən dura bilmirəm. Mən artıq kiminsə ürəyinə yol axtarıb tapa bilmirəm. Mən artıq özümü sevə bilmirəm. Özümə nifrət də edə bilmirəm. Çünki doğulanda bizə nifrət etməyi yox, sevməyi öyrətmişdilər. O sevgisi, bu sevgisi, hər bir halda sevgi sevməkdən gəlir. Bizə nədənsə nifrət etməyi sonradan öyrətdilər. ikinci qayda olaraq bunu keçdilər və mən nəticəyə gəlirəm ki, nifrət edə bilmək üçün sevməyi bacarmalısan. Nifrət etdiyimiz şeyi sevənlər var çünki. Özünü sevə bilməyən bir adam, məncə özünə nifrət də edə bilməzdi. Yavaş-yavaş duyğularım korlaşmağa başlayır. Elə bil ki, bir savaş məni ağuşuna alır, itirən də sadəcə özüm oluram. Bu sərhədlər, yuxarıdakılar, aşağıda iməkləyənlər hamısı fraqment kimi gözümün önündən keçsə, mən o lentə tüpürərdim. Bir dəfəlik olmaq istəyirəm, amma ola bilmirəm. Səhər oyanmaq istəmirəm.
(youtube: 
)
)Gecələr yata bilməməyim də cabası.