Açıb yenidən baxmaq istəyəndə musiqisinin ilk saniyələrində qarışıq hisslər yaşadıb, gözümüzün suyun axıtmışdır.
(youtube: 
)
)Samanyolunda verirdilər, sonra siyasi səbəblərə görə, deyəsən, bağladılar kanalı. Krosnumuz da yox idi, köçmüşdük space tv-də cedricə baxmağa. O da yerini vermirdi.
Yeşil obanı Tarçının arkadaşları ilə dalbadal verirdilər. Sırf bunlara görə axşamçağı həyət əyləncəmi dayandırıb evə gəlirdim baxmaq üçün. Özü də bilirdim ki, evə gəlsəm yenə həyətə çıxa bilməyəcəm. "Əsas odu yeşil obaya baxdım" deyib özümü ovudurdum günün sonunda məcbur yatmağa çalışanda. O qədər dəyərli idi. indi də elədir.
indi oturub incələsək, bəyənilməyən çox xüsusiyyəti ortaya çıxar. Amma nəyimizə gərək? O vaxt nə bilirdim kritizasiya nədir, kinematoqrafiya nədir. Nezihin türkiyədə yeşil obada yaşadığını düşünən mən üçün fərqi yox idi bütün bunların. Həm də, dediyim kimi, bir cizgi filmdən daha artığıdır. Özüylə birlikdə 1 otaqlı evimizi, kravatın altından ancaq "MATERIN" markalı televizorumuza baxanda çıxardığım mütəkkəni, düz yanındakı divarın üzərində hər yaşımda ölçdüyüm boy uzunluqlarımı, pəncərənin yanında divara çəkdiyim ilk üstündə xoruz olan ev şəklimi, yenə divara yazdığım ilk cümləni və digər uşaqlıq xatirələrimi özündə saxlayır yeşil oba. ilk müəllifi olduğum cümləmi də 14 sentyabr yazmışdım ilk məktəb günümün axşamı: "Mariya, və, bacısı, məktəbə, getdilər." Vergülü təzə öyrənmişdim deyə az qalırdım hərflərin arasına da yazım.
* indiyə yəqin ki, ev sahibləri çoxdan silib bütün "sənət əsər"lərimi. Yox olduğunu bilmək necə də incidir. Kaş şəklini çəkə bilərdim heç olmasa.
indi 2 seriya cizgi filminə baxdığım müddətdə bütüün nə özəl anlarım var idi hamısının üstündən keçdim. Və gördüm ki, çoxu qəm-qüssəylə dolu ağlamalı xatirələrdi. Tək-tükü üzümü güldürür, o da ailəmlə bağlı olmayanlar.
Bəlkə də ona görə idi jenerik musiqini eşidən kimi ağlamağım.
Canım yeşil oba.