68. Adı gələndə bütün sular quruyub yığılır gözümə. Sonra dolur, dolur, dolur, birtəhər udqunuram keçib qalır boğazımda.

Gözüm niyə dolur anama diqqətlə baxanda, mövzu anam olanda? Sevgidən, hüzndən, ayrılacağımızı bildiyimdən?

Necə kədərlidir. Nə vaxtsa anam olmayacaq. Ya mən onu görməyəcəm, ya o məni. Amma #303593 entrimdə də dediyim kimi, 1-ci hal yaşansın, ən yaxşısı. Anam yaşayacağı qədər bədbəxtlik yaşayıb onsuz.

Bir az böyüyəndən sonra aldığı yaraları "unutdurmağa", yaxşı günlər yaşamağına çalışmışam. Hələ də çalışıram. Edə biləcəyim ən böyük şey bundan nə qədər böyük ola bilər axı? Anamı xoşbəxt etməkdən daha böyük? Mümkünatı var yəni?

O güləndə mənim bütün hüceyrələrim çiçək açır, ağlayanda dünya başıma yıxılır, nəfəsim kəsilir. Elə bilirəm bu dəqiqə yarımçıq qalacaq və öləcəm. Ana niyə ağlasın axı? Anam niyə ağlasın?

Əvvəllər istəyirdim dəyişsin. Bu qədər əsəbi olmasın. Belə düşünməsin. Buna səylə cəhd göstərirdim. indi yox, heç nə istəmirəm. Yanımda olsun.

Niyə əsəbi olduğunu, niyə bu xarakterə və dünyagörüşünə malik olduğunu o qədddəəərrr dərindən başa düşür və hiss edirəm ki. Öz-özümə deyirəm ki, çox yaxşı qalıb anam.

Rəhmətlik böyük bacım haqqında bizə bir kəlimə etməyib bu vaxta qədər. Adını soruşanda "əşi, nə bilim e, yadımdan çıxıb" deyir. Bacım haqqında 3-4 cümləni təzəlikcə nənəmdən eşitmişik.
O qədər ağrını qəlbində necə daşıyırsan, ana? Ağır deyil? Yaşadıqlarına yanıb kül oluram axı.

işdən evə gəlir, görürəm əsəbidi, hirsin tökür bizə. Bilirəm ki, o əsəb bizə deyil. Yavaşdan başlayıram söhbətə və görürəm ya müdirə əsəbiləşib, ya mağazada kiməsə, ya da ümumi yaşadıqları yadına düşüb.
Deyirəm ki, ay ana, əgər qarşı tərəfə əsəbini bəlli edə bilmirsənsə, gəl evdə deyin. Arxasıyca bir yerdə söyək. Alınırsa adamın özünə de sözü. Amma bunları içinə atıb özünü yorma, özünü incitmə. Kefin yoxdur, gəl bizə danış. Niyə çəkinirsən axı? Dərdini mənə yükləmək istəmirsən sən?
Səndən gələn dərdə qurban olaram axı mən. Təki sən danış. Əhvalın yerində olsun. için rahat olsun. Mənə heç zad olan deyil.

Nə qədər şey içində yığılıbsa, üzünə baxanda necə dolu olduğu adama bar-bar bağırır. Baxışları o qədər dərindi ki, diqqətlə baxanda ağlın itir. Hamısı yanaşmışlıqlardı. Hamısı içinin çölə təzahürüdü.

Yola gətirib psixoloqa aparsam, çox xeyri dəyəcək, bilirəm. Əlimdən gələndən artığını etməyə çalışıram onsuz. Bu da olacaq. O gözlər güləcək.
Bəlkə yaraları sağalmayacaq, amma qayğısı azalacaq. Boşluqları dolmayacaq, amma boşluqlarla yaşamağı öyrənəcəyik. Niyə də yox?

Mən sevinirəm ki, anama "gözükor sevgi" bəsləmirəm. Toksik münasibətimiz yoxdu. Qərarlarımı anama görə vermirəm. Tək məqsədim onun xoşbəxtliyi deyil. Bunu məsuliyyət kimi boynuma qoymamışam. Sadəcə istəyirəm və çalışıram ki, nail olduqlarımla ona kömək edə bilim. O gücə nail olum. Niyə də yox?

Həyatımı onun istəkləri üzərində qursaydım, yəqin bu yaşadıqlarımız nəsildən-nəsilə ötürüləcəkdi.

Hamısı bir-bir qırılacaq.