229. Bu bir baxıma həm güldürən, həm də biraz məyus edən hadisədir. ya 4 ya da 5-ci sinifdəyəm, o vaxtlar isə indikinə nisbətən çox qısa və cılız idim, temayla birbaşa əlaqəsi olacaq bunların. məktəbdən çıxıb avtobusla evə gedirdim, ticarət mərkəzi olan yer isə daimi tıxac olan yerdir. Avtobus da kiçikdi və yalnız ortada dar bir boşluq var. Qabağımda da bir xala, hansı ki həmin xala sürücü ağsaqqalın anidən əyləcə basması ilə yeri öpmək nədi qucaqlamışdı artıq. tema odu ki xala yıxılandan sonra elə bunu gözləyirmiş kimi ağlamağa başladı, camaat da əzabdan qıvrılan xalanın sifətinə baxırdı. Ə bir instinkt zad vurmur a kişi sizə? xala da kök olmasa da uzun və ağır olduğu qıraqdan bilinirdi və bu səbəbdən elə ayağa qalxa bilmirdi. Mən də uşaq ağlımla el oğlu vəzifəsini yerinə yetirməyə çalışdım. Ala yapışdım xaladan qurbanlıq qoyun kimi amma tık yoxdu, nə xala durur nə mən durğuza bilirəm. Xala da blə elə bil yas yerindədi ağlayıb sızlayır, ə bir sus də zalımın qızı, görürsən 4 qatı aşağı çəkindəki adam səni qaldırmağa çalışır sən də orda hoqqa verirsən.(bax: naim süleymanoğlu )

xalanın deyəsən qolu zadı qopa deyərəm nəysə də acısı var, ə nə artistliyinə vurmusan e ? mən də qıraqdan artıq qaldırmaqdan daha çox xalaya dayıyırmışam kimi görünür deyə əl çəkdim, dedim özü dursun. Axırda durub yerində sakitcə oturdu, bir sağ olun başını burax, heç üzümə belə baxmadı əclaf. Ona görə artıq xalalar metroda fılan yıxılanda heç vecimə almıram. Ə it qızı tut da o dəmirdən, sənin üçündü də bəs o, yox axı bu gərək nətərsə yaxınında durmaya o adamların, birdən o dəmiri götürüb...

uzun sözün qısası xalalarla söhbət,əlaqə heç nə etməyin,axırda zibili çıxır