1. Gecə yarısı, ətraf çevrəni görünməz edən qalın duman örtüsü və tənhalıq, biraz irəlidə küçə lampalarından yayılan par işıqlar görünür, yolun sonunun səni hara aparacaqını bilmədən irəlləyirsən, parkın girişində skamyanın yanında yolunu itirmiş, başı boşcasına boşluqa hürən küçə iti. Dayanırsan və soyuqdan donmuş titrək əllərinlə siqaret yandırmaqa cəhd edirsən ki, anidən nəbz aşaqı düşür və həmin an daxildə bir boşluq və narahatlıq hiss edirsən, qışqırmaq istəyirsən, cığırmaq istəyirsən amma bunu etməyə özündə taqət, güc bəlkə də entuziazm tapmırsan. Take a breath? xeyr o da işə yaramır. Səni mənəvi olaraq məhv edən şey nə bipolyar pozuntu nə panik atak nə də ki isterik tutmalar deyil. Bəli səni məhv edın sənin mövcudluqun və bu mövcudluqun verdiyi sarsınıtılardır ki, fəlsəfə bu problemə tam olaraq cavab tapa bilməsə də, təxminən 1 əsr əvvəl bu destruktiv təsiri çox yüksək olan bir dəfəlik çöküşə "ekzistensial krizis" adını qoyub... Morissey əminin 4 dəqiqə 40 saniyəlik "Trouble Loves Me" adlı şah əsərini dinləyərkən əslində hisslərim və ruh halım bəlkə də daha qarmaşıq bir hal alır ki mən bunları ifadə etmək də çətinlik çəkdiyimdən aciz qalıram.
)