1165. Əvvəllər insanların dərdlərinə qulaq asır, onlarla empatiya qururdum. Kömək etməyə çalışırdım, əlimdən gəldiyi qədər. Hətta bəzi dostlarım sırf bunun üçün yazır, məni axtarırdılar. Pulsuz psixoloqa çevrilmişdim. Hər bir insan kimi mənim də problemlərim var idi. Bir də üstünə onların problemlərini düşünürdüm. Bu axmaqlığım uzun bir müddət davam etdi. Elə bir həddə çatmışdım ki, mənim özümün də dərdlərimi bölüşməyə ehtiyacım var idi. Nəzər saldım və gördüm ki, əslində mənim halımı soruşan yoxdur. Heç mənim necə olduğum kimsənin ağlına gəlmir. Bəlkə də elə bilirdilər məndə hər şey "bomba" kimidir. Ondan sonra özümlə mübarizə aparmağa başladım. Axı necə ola bilərdi ki, bir insanın var olub olmaması bu qədər önəmsiz olsun? Artıq dinləməməyə başladım. Mən də heç kəslə maraqlanmadım, yazmadım, axtarmadım. Hər şey aydın olmuşdu. insanlar mənim haqqımda heç nə bilmirlər. Mənim varlığımın bir mənası da yoxdur. Bir kənara qalsın, mən bunu bu qədər gec başa düşəcək qədər "loser" necə oldum...