46. Hər bir insanın içində var, məncə. Qızlıq pərdəsi kimi bir şeydi. Nə zaman açılacağı bilinmir. Amma nə qədər gec açılsa o qədər yaxşıdır. Geç açılanda üstəsindən gəlmək daha asan olur, çünki müəyyən qədər formalaşmış biri buna fərqli cür yanaşır, nəinki uşaq yaşında olan biri. Elə buna görə xarici faktorlar, içində olduğun şərait, böyüdüyün ortamın bunda payı böyük olur.

Bu pərdənin uşaq yaşda açılması isə işin ən çətin qismidi. Çünki sən özün o vaxtı formalaşırsan, heç özün bilmirsən bu nədi, nə deyil, amma o səndən daha tez, daha güclü formalaşır. Buna görə uşaqlıq travmaları insanı daha qarmaqarışıq vəziyyətə salır, nəinki 25-30 yaşında yaşadığın travmalar. Dediyim kimi nə qədər tez, o qədər pis, nə qədər gec, o qədər yaxşıdı bu pərdənin açılması.

Həəəəə, bəs mənim pərdəm nə vaxt açılıb? 17-18 yaşım olardı təxmini.

Uşaqlığım maraqlı keçib, bəlkə də onda bəxtim gətirmişdi ki, uşaq olanda dost və qohum cəhətdən şanslı idim. əyləncəli, maraqlı günlərimiz olub. imkansız olmuşuq, kasıblıqla böyümüşəm, Amma isti qohum, dost və ailə ortamımız var idi. Qohumluqda vabşem. babamın adını mənə qoyduqlarına və nəsilin son beşiyi olduğuma görə hara gedirdim, əzizlənirdim. Amma həyatın sərt üzünü də gördüm. 9-cu sinifdə atam işini batırdı. heç nəyimiz qalmamışdı. Ayda çox cuzi miqdar gəlirimiz var idi, o vaxt üçün də o gəlir ilə ailə saxlamaq imkansız bir şey idi. Qardaşım 11-ci sinifdə oxuduğuna görə işləyə bilmirdi, əlqərəz mən işləməyə başladım.

11-ci sinifə qədər işlədim, padnos daşımaqdan belim də əyilmişdi. 11-ci sinifdə universitetə hazırlaşmağa başladım. 3-cü qrup idim, bilənlər də bilir, bu qrupun necə ağır olduğunu. Həmin il həyatımın ən qaranlıq illərindən biri ola bilər. Dizimi yerə qoyub oxuyurdum. imkansızlıqdan ucuz, özləri belə fənnləri düzəməlli bilməyən müəllimlərin yanına gedirdim, hansı ki sual verirdim heç cavab da ala bilmirdim. Əlqərəz nə başardımsa, özüm başardım. Ağlaya-ağlaya dərs oxuduğum günlərim belə olurdu, çünki başqa şansımın olmadığını özüm də bilirdim. etməliydim bunu. Hər yerdən izolyasiya olmuşdum, günlərlə otağımdan çıxmadığım vaxtlar belə olurdu.

indi fərqinə varıram ki, bu əslində məharət deyil idi, gücsüz və zəif idim, nəsə başarmalı idim, və bu yolla nəyisə əldə etməyə çalışırdım. Həqiqətən o zaman başqa seçimimin olmadığını fikirləşirdim. Sonda 1 sualla 700 balı qaçırdım, onu da əslində düz yazmışdım, vərəqə səhv köçürdüm. bilmirəm, heç özüm də maksimal bal toplamaq istəmirdim, dəhşət qırılmışdım. Yadımdadı bazar günü imtahanı verib, birinci gün yenə işə çıxmışdım, çünki pul lazım idi:d

Universitetə daxil oldum, ikinci şansım da qrup yoldaşlarım sarıdan oldu. Çox sağlam dostluqlar qurdum. Həyat elə bil bir tərəfdən alıb, bir tərəfdən verirdi. Amma bu da çox çəkmir, dedim axı, o pərdə bir dəfə açılandan sonra mütləq davamı gəlir.

Son bir ildi də, başıma gəlməyən qalmır. Hər şey gələndə də birdən gəlir. Qarşısını ala bilmirsən. Başıma gələnləri bir-bir danışmaq istəmirəm amma ən diblərə qədər endim, ki bu dibin sonu yoxdur, endikcə enirsən, bəs nə qazanırsan burda. Heçnə, sadəcə yekə, bomboş bir heçnə. Özünü aldadıb buna məna da yükləyə bilərsən, amma bu da sadəcə özünü aldatmadı. Adama deyərlər, mövlanasan sən, ağrı-acının insanı yüksəyə qaldırdığına inanasan. Hə, bundan dərs alırsansa, nə gözəl. Amma dərsini aldığın bir şeydirsə, əlavə yükdür. indi də tibb inkişaf edib, qızlıq pərdəsini tikirlər, bu pərdəyə nə vaxt çarə tapacaqlar görən.

Psixoloq falan da effektiv deyil. Ümumiyyətlə mental xəstəliyə görə psixoloqa getmək uşağın olmur deyə cinci hocaya getmək kimi bir şeydir. Ala xəstəlikdi bu, necə düzəldəcəksən. Cərrah zadsan, kəsib atasan bunu. elə bil qolun qopub qoluna sübhənəkə oxuyursan ki, yenisi çıxsın. təxmini 100 il sonra psixoloqların işlərinə bizim indi falçıların işinə baxdığımız kimi baxacaqlar. işini yaxşı görənlər də var, Jordan Peterson kimi bilgə biriləri sənin həyata baxış bucağını belə dəyişə bilər. Ki bu da tam həll yolu deyil. Amma əksəri “şimdi sabah kalkıb papatya çayımızı demliyoruz” modundadı.

bu işin cərrahı psixiatristdi, o da bir iki diaqnozdan sonra səni kimyasal dərmanlara yönəldir, amma bu dərmanların da n qədər yan etkiləri olur. bu da suni sağalmadı. mən vəziyyətimi çox şişirtmək istəmirəm, dərmanlara üz tutacaq qədər qarmaqarışıq vəziyyətdə deyiləm, özüm üstəsindən gələ bilərəm. gəlirəm və bacarıram da.

Di gəl ki, o boşluq dolmur. Belə baxıram, indi qazancım yerindədi. Çox rahat şəkildə bir aya özümə dördrəqəmli bir məbləğ çıxarda bilirəm. Hələ istəsəm, bundan da artıq qazanaram. Ailəmin maddi vəziyyəti də yaxşılaşıb. Amma yaşaya bilmədiyim o qədər anlar olub ki, özümdən o qədər fədakarlıq etmişəm ki, nə qədər qazansam da, maddi şeylər o yeri doldurmur.

Ən pisi bilirsiniz nədi, bütün bu yaşadıqlarımın bir növ məni fərqli və xüsusi bir insan etdiyini zənn edirdim. Yaşadıqlarıma anlam yükləyirdim. Bəlkə də bu ona görədir ki, bunların hamısının boşu-boşuna olmasını qəbul etmək istəmirdim. Və ya lap dediyim kimi olsa belə, fərqli və xüsusi insan olmağım kimin nəyinə lazımdır axı.

Bir şeyi yaxşıdır ki, müdrikləşirsən. bəlkə də 30 yaşında həyatdan çıxaracağın dərsləri 10 il öncədən çıxarırsan, amma hərdən də deyirsən ki, bu dərsləri kaş elə 30 yaşında çıxarardım.