1185. əvvəllər gələcək parlaq idi çox parlaq. indi isə bozdu hələ tam qara deyil. niyə olduğunu bilmirəm. ən böyük xəyallarımdan biri nə vaxtsa şotlandiyada yaşamaqdır məsələn. bir də dünyanı gəzmək. amma görmürəm bunları nə qədər qabağa baxsam da görünmür. 2 il əvvəl bunları düşünəndə belə xoşbəxt olurdum. keçən dəfə köhnə dəftərlərin arasından bucketlistimi tapdım. nələr yazmışam. çoxunu hələ də istəyirəm amma onları düşünmək məni həyəcanlandırmır. abituriyent olanda bir universitet xəyalı qurmuşdum xaricdə,hədəf daha doğrusu. bütün oxumaq motivasiyam o idi. sonra onun məndən asılı olmayan səbəblərdən alınmayacağını başa düşəndə oxumağı filan atmışdım. bu bir caseidi sadəcə indi isə bütün həyat belədir. 13-14 yaşında ən çox qorxduğum şey ətrafımda gördüyüm böyüklər kimi olmaq idi. yaşamamaq sadəcə var olmaq. indi mən də sadəcə var olduğumu hiss edirəm. aylardır düzəltməyə çalışıram bunu,qaytarmağa çalışıram həyəcanı amma alınmır. yaxındakı hədəflər parlaq gəlir amma uzaqlara baxmaq belə istəmirəm sanki. gündəliyimə də səhifələrcə yazmışam bu barədə. amma hiss edirəm ki,o həyəcansız yaşaya bilmərəm. bazarovun əlinə xəstəlikli iynə batandakı ruh halının eynisini hiss edirəm. yaşasam da yaşamasam da fərqi yox kimi. yaşamaqdan da yaşamamaqdan da qorxurmuş kimi. elə ona görədir yəqin insanlara bağlanmaqdan da qorxmağım. yaşamaqdan qorxmaq istəmirəm mən.