3. Tutuna biləcəyi ali bir məqsəd tapa bilməmiş insanın zamanla büründüyü və öz həyat fəlsəfəsinə çevirə bildiyi haldır. Yaponların ikigai dediyi şeydən məhrum, amma zamanında onu durmadan arzulamış tipdir. halından da hər zaman göründüyü qədər ləzzət almır, bir növ mənasızlıq hissindən qurtula bilmir, ona görə də onun üçün nə isə ciddiyə alınacaq dərəcədə dəyərli görünmür. bir dəfə belə bir məqsədi heç vaxt tapa bilməyəcəyini qəbul etdikdən sonra həyatdan əlini üzər və günü-günə satmaqla bərabər yalnız həyatın ona verdiyi kartlarla oynayar, vecinə olmaz sabah uduzacaq ya udacaq, sadəcə oynamaq üçün oynayar; həyatını təsadüflər şəkilləndirər. sabah imtahanı varsa, kəsilməyin gətirəcəyi xoşagəlməz hallar arasında dəyərləndirmələr edər, bəzən 5 dəqiqəlik şirin səhər yuxusu ona kəsilməyin verdiyi ağrı-acıdan daha dəyərli gələr, beləcə, ani gələn və beyindən meh kimi xəfif əsən düşüncələrin köləsi olar əksərən, beyninin kökünə qədər işləmiş mənasızlığın hay-harayından, arada-bir pıçıldayan əzm və fədakarlıq hissinin fısıltılarını eşitməz. "əşşi" deyib keçişdirər, "ölüm deyil ki" deyər hər ciddiyə almadığı mövzunun sonunda, güya ölüm elə də çox vecinə imiş kimi. Buna görə bəzən depressiyanın kənardan görünən forması da ola bilir, sadəcə həmin o depressiyanı öz qüruru ilə heçnəyi ciddiyə almamaq formasında şüurlu və ya şüursuz olaraq maskalamışdır. meursault anasının öldüyü günü xatırlamamaqla nə qədər vecsiz görünürdüsə, yuxarıdakı bu adam da həyata onun qədər yaddır.