(youtube: 
)
)bu sonata ilə təxminən bir ildir ki, hər iki gündən bir eyni avtobusda yol yoldaşı oluruq, birlikdə gəzirik, evə bir yerdə giririk, bəzən hamamda mənim başımın içində, güzgünün önündəki teıefondan ən yüksək səsdə çəkiclər yağdırır. səbəbi çox sadədir mənim üçün. bütün həyatımı göz önünə qoya biləcəyim bir parçanı önə sür desələr sözsüz bunu deyər idim.
papağımı çıxarıb həyatımı göz önünə qoyanda səndən daha uzun vədəli heç bir yaşanmışlıq gəlmir ağlıma. bir də 11 illik məktəb dövrü var, amma 3 il sonra bu onu üstələyib keçəcək. geri dönüb baxırsan, ilk tanış olduğumuz ildən düz 7 ilə yaxın bir müddət keçir. səhv etmirəmsə aprel-may ayları olmalıydı. necə də üst-üstə düşüb. özümü biləli davamlı xoşbəxt olduğum müddət gəlib indilərdə ildönümünü yaşayır. bunu yazma səbəbim də deyəsən burdan gəlir. nəyinsə karmasıdır bu bilə bilmirəm.
arxada pianonun dillərini ağlatdıqca mən də burada göz yaşı tökməməyə çalışıram. sonrasında təkrarlanan notalar, hər notda daha da döyəcləyir məni.
qaranlıq bir dönəmim var idi öz düşündüyümə görə* təbii ki . 7 il əvvəl bu vaxtlar hər şey aydınlığa çıxmağa başlamışdı. ilk gündən ilk "səni sevirəm" mesajına qədər o qədər şey dəyişmişdi ki. eynilə bu sonata kimi. ilk hissəsinin başlanğıcı necə ağır gəlirsə, ilk hissənin sonlarına doğru da notlar o qədər majorlara çevrilir. minorla başlamamışdı bəlkə hər şey, çünki bir həftə nə mən nə də sən özündə deyildin. hər nə isə.
indiki gəldiyimiz duruma baxanda, sonatanın sonlara yaxınlaşdıqca necə dəhşətli auraya bürünməsi ilə çox ahəng təşkil edir.
bundan 1 il öncəsi idi, heç bilmədən etdiyim bir yanlış* bəlkə də illər keçdikcə o yanlış həyatımdan səni aldığı üçün ən doğru hərəkət olacaq, bilinməz. necə deyərlər, doğru və yanlışı uzun müddətdə tarix, qısa müddətdə isə zaman müəyyən edir hərəkətin cəzası mənə həmişə gözlədiyim bir zərbə ilə qayıtdı. daha 1 il öncəsində olanlardan sonra heç vaxt keçə bilməyəcəyim aşırımdan keçmişkən, qarşısına daha da böyük olmayan, amma sənin səbrinin tükəndiyi bir nöqtədən biri daha peyda oldu. mən o gündən özüm-özümə zərrə məhəl vermədən yaşadım, sən isə etdiyin hər şeydə doğru olduğunu düşünüb, bu günə qədər etmədiyin * yenə nisbi yanlışları elədin.
necə ki, sonlara doğru gözümü hər dəfə nifrətlə səmaya açırdım, hazırda da eyni tərzdə kompüterin ekranına mismar vururam burda. burda heç nə keçmir, heç nə əvəzsiz qalmır. ki, bunu hansısa axmaqlar deyir. hər dəfə əvəz gözləməyin özünü sorğulayaram mən. hamımız iyrənc insanlarıq. amma mən daha da iyrəncəm.
gəlib bunu da oxuyarsan bəlkə, onu da anlamazsan lakin. onsuz da ən böyük problemimiz anlaşılmazlıq deyildi mi? sən heç vaxt məni anlamadın. mənim də çox anladığım var sayılmaz, amma hələ də anlaya bilmirəm, sırf mən yazmışam deyə uşaqlıqda yazılmış məktubları saxlamağın belə bir nöqtədə nə anlamı var ki? mütləqdir ki, vardır. amma mən keçmişlə bağlı bir çox şeyə ya ötəri, ya da nifrətlə baxmışam.
hadisələrin bu nöqtədən sonra düzələcəyinə heç bir ümidim yoxdur onsuz. amma kaş ki, bu ümiddən dolayı vaxtilə uzun-uzadı həyata tutunma çırpınışları olmasa idi. biz səninlə heç vaxt ayrıla bilmədik, amma heç vaxt da barışa bilmədik.
ikimiz də bir-birimizə daha az nifrət etməyə çalışan iki aciz insandan daha artığı deyilik çünki. mənimlə sənin nə dünyaya baxışımız eynidir, hadisələri analiz etmə qabiliyyətindən tut da, daje oxuduğumuz ixtisaslar belə bir-birinə tamamilə zidd ikən, həyat bizi bundan 6 ay öncə elə bir yolda kəsişdirdi, hələ də bir-birimizdən tam qopa bilməməyimizin səbəbi olaraq görürəm.
çox düşünürəm, görəsən dediklərinin hamısı mı ciddi idi, yoxsa mənim əsəbpozucu xarakterimdən dolayı bir anda ağızdan çıxmış kəlmələr idi mi. bilirsən gözəl insan, mən sənə bir şeyin mənası olmadığını dediyimdə bunun səninçün də elə olmasını gözləmirəm onsuz da. sadəcə mənim üçün heç bir mənası yox idi. hələ də yoxdur. mənası olan şeylər tam 5 il öncəki ilk "dəhşətli" ayrılıq əsnasında zamanın çox-çox gerisində qaldı. mən hələ o leveli aşa bilməmiş ikən, günümüzə dönərək sənə qarşı ən kiçik hərəkətdə bulunmağımı istəməsən belə, mən onu edə bilməyəcəyimi hiss edirəm. mən sənin düşündüklərinə qarşı biganə deyiləm, amma anlamadığın nöqtə mənim öz həyatımın dəyərini sıfırdan aşağı qoyaraq elədiyim heç bir şeyə məna yükləməməklə davam etdiyimdir. gerçək nihilist susandır, çırpınan deyil deyirdi kimsə. hazırda ağlıma gəlmir.
bu yazının nəyisə dəyişəcəyinə ümid edərək yazmıram. dediyim kimi heç bir mənası yoxdur. hətta nə haqqında danışdığım haqqında o qədər məlumatsızam ki, nəyə hardan başladım və necə davam etdim deyə heç bir fikrim də yoxdur.
gəlinən son nöqtədə, edilən bir yanlış var və o yanlışın bəhanə gətirilməsi ilə haqlılıq payının olduğuna inanılan onlarla yanlış var. mən sənin heç vaxt peşman olmağını istəmirəm bu yolda. mənim onsuz da istəklərimin də önəmi yoxdur. sadəcə bilirəm ki, vaxtilə keçirdiyimiz müəyyən bir zaman ki vardı, mən onlara qayıtmazdım. çünki sırf o dövr üçün məncə ən mükəmməlini yaşamışdıq. uşaq idik, heç nəyi bilmirdik, heç nədən xəbərimiz yox idi və bizə böyüyəndə başa düşəcəksən deyildiyində də önəm vermirdik* normal olaraq . böyüdük və hələ də başa düşmədik. nə böyüdüyümüzü, nə də bir-birimizi.
sənin heç vaxt qayıtmayacağın bir nöqtədə olduğumu bilirəm. bu mənə bəzən motivasiya, bəzən kədər, bəzən hüzn verir. burdan sonra onsuz da mənim yıxılmış, sökülmüş və bir mənası olmayan həyatıma qayıdıb məni daha da aşağılamağını istəmirəm, amma normal bir zamanda, normal şəkildə hər şeyin sonunda oturub göz yaşları içində hər şeyi müzakirə etməyi çox istərdim. o isə indiki kainatımız üçün belə heç də mümkün görünmür. çünki dördbucağa diaqonal çəkib qarşı iki tərəfi birləşdirmədikcə, qarşı iki bucaq arasında hər dəfə üçüncü bir bucaq olacaq. mən buna inanıram.
başlığın adı kimi düşünmək lazım gələrsə, bura qədər oxudunsa, başa qayıdıb yuxarıdakı videonu açaraq təkrar oxumanı dilərdim. çünki sən heç vaxt mənim musiqilərimi sevməzdin.
bütün ölmədən basdırılan duyğulara.