2. varyoxunu sikdiyim yas mərasimlərimiz ölümüzü də yad eləməyə, oturub ağlamağa qoyur ki adamı? allah uzağ eləsin, ölən adam evin içidirsə, bir də ilini verəndən sonra başa düşürsən ki, alaaaaa necə yənii?? öldü? niyə axı? .. ölən günün sabahı bilmirsən gedib sənəd sünəd dalınca düşəsən, bilmirsən qırxı üçün hazırlıq görəsən, bilmirsən qohum qonşuya xəbər verəsən. üçü verdin, yeddini verdin, qırxı verdin, bir də ilu verənə qədər hamı yığışır başına, səni tək qoymurlar, elə əslində bu da öləni unutdurur, elə ki ilini verirsən , hamı qırılır yan yörədən, tək qalırsan, həəə bax onda artıq yadına düşür ölən adam, bundan sonra başlayır boğazın qəhərlənməsi, gecələr yorğanın altında sızıldamalar, özünü öldürmək istəmək, onsuz yaşaya bilməyəcəyini düşünmək.. halbuki , bir həqiqət ki var onu gərək qəbul edə bilək. "hər canlı ölümü dadacaq". bəli, bir gün öləcəyimiz, bir gün yaxınlarımızın həyatda olmayacağı bizi hər dəfə tətikləməlidi ki, sevdiyin adamları doya doya qucaqlaya biləsən, öpüb əzizləyəsən. sonra gedib mərmərini öpməyəsən, qucağlamayasan deyə hər şeyi vaxtında yaşamaq lazımdı. ölüm baş verəndə də qəbul eləmək lazımdı ki, allahın qədəridir, həyat fanidir. insan bunu dərk edəndə kamilləşir, böyüyür. bizi insan eliyən də budu..