1211. hardan davam etməli olduğumu bilmirəm. dərin bir yuxuya gedib illər sonra oyanmaq, bütün bu yaşananları xatırlamamaq istəyirəm. unutmaq o qədər asan olsaydı, qarşına çıxan təsadüfi bir şeydə qaçdığın düşüncələr xəbərsiz gələn qonaq kimi qapını döyməzdi. qonaq geri qaytarıla bilmədiyi kimi o düşüncələrin də geriyə yolu yoxdu. otururuq boş bir otaqda qarşılıqlı. əvvəlcə uzun-uzun bir-birimizə baxırıq. danışmaq o qədər çətin olsa gərək, heç kimin ağzından kəlmə çıxmır. beynimdə qurduğum ssenarilərin istifadə müddəti bitdiyinə görə onları dilləndirmək istəmirəm. otağın pəncərəsindən süzülən işıq şüası toz zərrələrinin rəqsini izləməyə dəvət edir bizi. bir anlıq başım qarışır, eyni divarın qarşısında, eyni şəkildə durduğumun fərqinə varıram. bilirəm, geriyə dönüş yoxdu, ama o qapıdan çıxıb çöldəki səs-küyə qarışmaq pərdələrini sonuna qədər çəkdiyin qaranlıqda oturmaqdan yaxşıdı. kimi günahlandıracağını unudursan yavaş-yavaş. sözsüz, ən böyük günah səndədi. harda? necə? niyə? bu suallar cavabsızdı, hər zamanki kimi. düşündüklərin doğru çıxır, hisslərin yanılmır, etdiyin risklər siqaret dumanını xatırladır. bəlkə də hamısı hər şeyə çox məna yükləməkdəndi. illərdi əlində qalan iynə ucu boyda ümidə bir gələcək yükləyib, onun ağırlığıyla əyilən çiynini düzəltməkdən başqa şey deyil. bir tilsim nə vaxt qırılır? yəqin ki, ulduz sönəndə. gündə saysız-hesabsız ulduzun söndüyünü nəzərə alsaq, reallıq aydındı- sənin ulduzun hələ yaşayır. axmaq bir mifə inanmaq, “Hüznün fiziği” ən sevdiyi əsər olan biri üçün olduqca normaldı. indi qırıq-sökük məqsədlərin varlığına tutunub, bir addım daha atmağa məcbursan. arxada qalan körpülər yandırılıb. və ”ölüləri qəbirstanlıqda basdırın”.