1230. Həyatda heç vaxt sevgiyə inanmayan, hisslərə ironiya ilə yanaşan biri bir gün özü də bilmədən birinə tutulur. Heç vaxt olmayacağını bildiyi halda həm də. Amma kaş ki, həqiqətən sevginin bu qədər can yandırıcı hiss olduğunu bilsəydim. Bütün günüm işdə ayaqyoluna girib ağlamaqla keçib , marşurutda belə saxlaya bilməmişəm özümü. Sevirsən amma acı gerçəklər var. Reallığı deyilsən. Hisslərinin önünə keçə bilənlər həyatda 1:0 öndə adamlardır. Mən bacarmıram. Bacara bilmirəm. Sevdiyim insanı başqası ilə nişanlayacaqlar. Üstəlik atası reanimasiyada yatır. Mənimlə belə danışacaq halda deyil. Atasının vəziyyətinə görə razılıq verdiyi bir evlilik onun üçün həqiqətən gerçək olmağı bir tərəfdən dəli edir məni. Bir tərəfdən atasının bu dəqiqə o vəziyyətdə olması. Bir tərəfdən mənim bu dəqiqə onun yanında ola bilməməyim. Nə düşünüm özüm belə bilmirəm . Özümü belə hisslər zibilinin içinə atdığıma görə özümü lənətləyirəm. Xoşbəxt deyildim amma bu qədər bədbəxt də deyildim. Gəldi və həyatımı özü də bilmədən alt-üst etdi. Həm də bizim birlikdə heç vaxt olmayacağımızı bilə-bilə. Amma ən çox nə təsir edir mənə;((( "bir oğlu olan biri ilə mənim necə reallığım olsun" deməsi. Kaş ki, ölsəm də bunları heç yaşamasaydım. Psixoloqa getməyi belə düşünürəm artıq;((( Dözə bilmirəm sözlük. Mən nəfəs belə ala bilmirəm. Nəfəs almaq hər saniyə bir ox kimi ürəyimə sancılır. Mən necə qurtulum bu ağrıdan bilmirəm. Qızın şəklini atanda keçirdiyim hisslər, ilahi kaş ki, ölsəydim həmin anları yaşamasaydım. Ölmək də yox, yox olmaq istəyirəm. Heç var olmamış kimi. Amma ölə də bilmirəm sözlük. Mənə ehtiyacı olan körpə bir əl var. Mən onu necə yalnız qoyum axı;((( amma bir qəza olsun da canım qurtulsun deyə düşünürəm bu əzablardan.