674. Düz 4 gecədir düz-əməlli yuxu yatmıram, hər şey bir-birinə girib və hamısını birtəhər yoluna qoymalıyam. Az da olsa içimi tökməyə yer axtarıram.

Bütün həftə rutin keçib. Əsəbin içində olmuşam bütün həftəni. Birinci günündən altıncı günə qədər elə gün olmadı ki, kiməsə qarşı tonumu artırıb "uzatmayaq. bax indi cavab verəcəm, zibili çıxacaq, bütün əsəblərimiz korlanacaq" tipli bir cümlə işlətməyim. Gərginliyimin qaynağını bilirəm deyə deyəcəklərimdə dibinə kimi haqlı olsam belə, anlıq olaraq partlayıb kiminsə üstünə lazım olandan artıq əsəb tökməmək üçün çabalamışam: həm sosialda, həm də üz-üzə dialoqlarım minimumda olub, maksimum qısa kəsmişəm hər şeyi. Günorta 2-3-ə qədər özümü "normal", sanki heç bir problem yoxmuş kimi apara bilirəm. Amma obed sonrası yorğunluğun üstünə bir də görəndə ki artıq cansıxıntımı yığıb yığışdıra bilmirəm, mənlə işləyən uşaqlara "soruşan olanda marketə getdiyimi deyin" deyib çıxıram 15-20 dəqiqə açıq havada vaxt keçirirəm. Özləri də bilir ki, marketə-filan getmirəm, sadəcə uzaq qalıb toparlanmaq üçün edirəm. "yaxşısan?" soruşulanda da başımı yelləyib yola verirəm. içini skim, bu soxasoxda müdir də yazıb ki, xəstələnib, səhər işə gələ bilməyək, indi işin bütün yükü və məsuliyyəti mənim üstümdədi.

Evimiz iş yerimə daha yaxındı deyə məcburiyyətdən həftəiçi yatmağa ora gedirəm, həftəsonu da bu biri tərəfdə qalıram. Keçən dəfə axşam gələndə gördüm yenə evdə qanqaraçılıqdı (bax: davamlı dava edən ailədə böyümək)

. Həmin gün bacım xəstəxanada gecə növbəsi idi, tələsirdi, hara baxırdısa da tapa bilmirdi eynəyini, dava da ondan başlamışdı. Olmağına təqsir bacımda idi, əşyalarını hara gəldi qoyur, amma gərəksiz yerə lazımından artıq aqressiya ilə üstünə düşmüşdülər. ikisi birdən nifrət dolu bir şəkildə bacımın üstünə düşmüşdülər: Eynək qalmışdı qıraqda, mövzu tamam başqa-başqa yerlərə fırlanmışdı, qızı sözlü şəkildə əməlli-başlı yıxıb sürüyürdülər: "sən eləsən! Sən beləsən! Bir camaata bax gör kim belədi?!" zırt pırt. Həyatda ən nifrət elədiyim şeylərdən biridi valideynin uşağı bu gün gəldiyi halına görə günahlandırmağı. konkret başımın daşıdı bu şey. özümü saxlaya bilməyib ikisini də acılayıb fırladıb açdıqları mövzularda cavablarını verdim ki, qızı günahlandırdıqlarl şeylərin səbəbkarı elə özləri, zamanında elədikləri filan-filan hərəkətlərdir. Ən acısı da bacımın məsələdə qurban olduğunu hələ də tam dərk edə bilməməsidir. mən onlara elə özlərinin tərzində kobud cavab verəndə araya girib onları "pokrıvat" etməyə çalışdığı olur və sağlam olmayan bir şəkildə özünü günahlandırır. Bu dəfə heç ikinci cümləsini deməyə imkan verməyib, acıladım ki, bir də mən araya girəndə durub onlara cüzi də olsa haqq verməsin, sakitcə susub dayansın kənarda, mən bilirəm nəyi necə eləmək lazımdır.

Atam da, anam da özlərində qram səhv görmürlər və illərdir eyni şeyləri edib fərqli nəticə gözləyirlər. Yeniyetməlikdən bu yana illər ərzində 100 dəfələrlə sakit bir şəkildə nəyisə başa salmağa çalışmışam, nə də ki dava-dalaş fayda vermir. Deyil təkcə mənimkilər, ümumiyyətlə, heç bir valideyn dəyişəsi deyil. 40-50-60 il eyni təfəkkürlə yaşamış insanlar yüzdə 99,99% faiz hallarda dəyişmir. Hələ-hələ övladın müstəqil, bütöv bir şəxsiyyət kimi görülmədiyi, bir növ mülkiyyət sayıldığı bizim kimi cəmiyyətdə heç dəyişməzlər. Bunların başa düşəcəyi dil odur ki, sərt bir şəkildə qarşı qoyub özlərinin uşağı acıladığı kimi elə onların özlərini acılayıb, başqaları ilə müqayisəyə salıb cavab verəsən, yoxsa dayanası deyillər. Anam elə insandır ki, Dəyərləri və həyatda bir duruşu var. səhvini başa düşmək istəməsə də, tərsləyib nəsə deyəndə dayanır. gedir nəsə dərslərinə aid, ya da hansısa bir ev işi görüb başını qatır. Təklikdə danışanda da qəbul etmək istəməsə də, bəzən ən azından müdaxilə etməyib kənara çəkilir. Amma atam... Blət o kişi ağzın açıb danışanda gijdıllağ oluram da konkret. O gün gördüm uje yenə azğımın zamoku açılmaq üzrədir, bircə kəlmə bu illər ərzində evin kişisi olaraq bir pox da eliyə bilmədiyini və heç vaxt kişi kimi ailəsində nəyisə yoluna qoya bilmədiyini, yaxşısının elə ağzını açmayıb qıraqda durmaq olduğunu deyib dayandım. Səsimin tonuna uje anam gələndə bu qocanın ifunət iyi verən o 12-ci əsrdən qalma ən debil mental fikirləri və qəliblərinin, həyatdakı qorxaqlığı və acizliyinin bozağa yığdığını dedim ki, susdursun onu. var gücümlə də özümü sıxmışdım ki, yığılıb qalan əsəb-gərginliyimi üstünə tökməyim. Elə yaxşı ki, mamanın nəsə eləməyinə ehtiyacı olmadan özü durdu getdi girdi otağında yenə tiktoka baxmağa.

O insanlara ilk baxışdan asan görünür hər şey. Bacım öz əşyalarını hara gəldi qoyur və yadından da çıxarır. sonra da bir-bir hər yeri axtarır ki, tapsın. Özüm də çox əsəbiləşmişəm bu şeyinə. Elə gecə olub ki, bir də baxıram ki, yorğanımın içindən vibrasiya gəlir, sən demə qızın telefonudur, qalıb burda. Telefonu tapmaq rahatdır, zəng edirsən, səsi gəlir. amma eynəyi olmadan yarım metr o tərəfdə olan heç nəyi görə bilmir deyə, itin zülmün çəkir eynəyini tapmaqçün. Dəfələrlə də deyilib ki, əşyalarını konkret bir yer təyin edib ancaq ora qoysun ki, rahat tapa bilsin. Eləmir. Elə bu dediyimin məsələlərdən Bir gün sonra yenə evə girəndə gördüm eynəyi mənim otağımdadı. Gedib yanına haraya qoyduğunu soruşdum, fikirləşməyindən hiss elədim ki, yenə unudub. Sakitcə oturub izah elədim ki, bundan sonra yalnızca filan yerə qoysun, bir də başqa yerdə görməyim. Hər dəfə də harasa tələsəndə əsir olub təlaş içində axtarmağı ev əhlini əsəbiləşdirir. Nə də olsa bəsit şeydir axı balaca bir şey konkret bur yerə qoymaq!

işin poxu da burda çıxır elə. Əslində, uzun müddətdir diqqət edirəm, bacım heç yaxşı deyil. Davamlı şəkildə fikirli olur, başı dumanlıdı, bəzən oturub eləcə fikrə gedir. Mənim də başım qarışıb öz problemlərimə, yetəri qədər diqqətimi verə bilməmişəm. həmin gün içdən bir şəkildə ağlayanda bir neçə şey dedi, o gündən bu yana düz 4 gecədir fikirdən düz-əməlli yata bilmirəm. Onsuz da bəlli idi elə ən başdan, amma artıq dəqiq bilirəm problem əşyanı hansısa yerə qoymaq deyil. Bu, sadəcə ağlındakı o fikir burulğanının, fikirliliyinin və hazırki ruh halının mənfi nəticələrindən biridir. işin özü də budur ki, keçən dəfə ağlayaraq dediyi o sözlərdən sonra içimə inanılmaz dərəcədə bir təlaş düşüb. Dindirsəm, mənlə hər şeyi danışar, zatən belə də edəcəm ki, yadlıq və təklik duymasın. amma hər halda ixtisaslı biri deyiləm. Ona görə də bir neçə terapevt tapmışam, seçib birini önərəcəm getsin. Bacımın içində toplayıb ağlayaraq dediyi şeylər insanı arzuolunmaz sonlara apara biləcək şeylər idi. Zatən bu gün elə sözlükdən birinin il dönümüdür, birdən o da ağlından başqa bir şey keçirər deyə çox narahatlıq keçirirəm. Əslində, 4 gün itirməklə gecikmişəm, amma öz ruh halımı tarazlaya bilim deyə bu həftəsonun da "uzaqda" keçirdim. Sabahdan təzədən evə qayıdıb bütün diqqətimi ora yönləndirəcəm. Bu dəqiqə keçən həftə boyu olan gərginliyimi, öz problemlərimi - ümumiyyətlə, hər şeyi sikdir eləmişəm, ağlımda bircə bacımdır.

Məktəbdə, unidə, işdə, dost-tanış çevrəsində hər zaman nəsə yoluna qoyula bilməyəndə gülümsünərək zarafatyana bir lovğalıq ilə "ehh, yenə iş düşdü başa, gərək özüm əl atım" deyib girişirdim məsələyə ki, həll olunsun, olunurdu da. Amma bu illər ərzində ilk dəfədir ki, ağlımdan bu fikri keçirərkən özgüvənsizlik, narahatlıq, tədirginlik və ən pisi də qorxu bürüyür məni...