16. Oteldə receptionda işləyirdim bir vaxtlar. Yenə günlərdən bir gün, hava qəşəng və keyfim yerində idi. Gecə növbəsindəki işçi ilə təhvil-təslim elədik, otağlardan birində qazi var, girəndə ödəniş eləməyib, sən pulu alarsan dedi, yaxşı dedim. Nəysə, gün günorta oldu və oteldəki son müştəri olan qazi qardaşımız təşrif buyurdu. Özün tülkülüyə qoyub, gəlib indi məndən otağın qiymətin soruşur, deyir 5 manat çıx də ordan. Deyirəm ay qardaş, olmaz! Mən burda işçiyəm, qiymət nədirsə odur. Axşam sən girəndə otağın qiymətin soruşub girmisən də otağa, pulun yox idisə girməzdin də. Başladı ağlaşma qurmağa, qaziyəm, qaziyə belə hörmət qoyursuz zırt pırt. Baxırsan normal adamdır, bəlkə də heç qazi deyil, özün bicliyə qoyub. indi ara qızışıb, mən də qızışmışam, bu birin deyəndə mən beşin deyirəm. Dedim bura mənim dədəmin obyekti deyil ki, kefim istəyir deyə sənə endirim eləyim. Ya pulu ver, ya da müdürü çağırım o alsın pulu. Gördü nemes kimi dirəşmişəm, çıxardıb pulu verib dedi: Mən Ağdamlıyam amma sənin kimisin görməmişəm. Nəysə, daş dəymiş ayı kimi donquldana-donquldana getdi. iş həyatımda, işdən kənarda və ən çox da xəstəxanalarda növbə gözləyəndə başıma çox gəlib bu hallar. Adam iyrənir artıq, həqiqətən iyrənir. Əsas hörmət qazanmaq deyil, onu qorumaqdır.