46. * mənimçün bu dünyada adının ən çox mənası olan, həyatdakı bütün təcrübələrini üzünə qışqıran, səni tanımlayan, ya da tamamlayan, sevgidən, hətta bəzən ailədən belə daha müqəddəs varlıq.

həyatda sənlə bir yerdə gedən bir çox şeyi özün seçmirsən. ya da bir çox şeyi seçə də bilməzsən. bir çox şey zorla seçdirilə bilər, amma dost həmişə bunların qırağında qalır. uşaqlıqda küçədə kimlə top oynayırdınsa, ərgənlikdə kimlə qız dalınca düşürdünsə, universitet vaxtları kimlə gəzib tozurdunsa. bunları etdiyin o dostu sən özün seçirsən. heç kim sənə gətirib dost verəsi deyil. keçən dəfə bir entri oxumuşdum, dostumla uzun illərdi görüşmürdük, o da uje çox dəyişib, daha ləzzət eləmir.

məncə bu dostluq deyil. heç əvvəldən də elə olmayıbmış. dostu ilə adamın qəlbi birləşməlidi. bütün həyatı iç-içə keçməlidi arada minlərlə kilometr olsa belə. nəzərdə tutduğum o deyil ki, bütün günü bir-birinizin hər şeyindən xəbəri olsun, ya da xəbəri ola da bilər. olmaya da. nəticə olaraq bu insanla yaşadığınız şeylər bir-birilə oxşarlıq təşkil etdiyi anlar toplanıb sizi bir-birinizə yaxın edir.

bütün dostlarımı illərdir tanıyıram. bütün dostlarım da 3-5 nəfərdən ibarətdir onsuz. hərəsini bir məktəbdən, universitet və məhlədən qazanmışam. bir söz vare ətrafında 2-3 nəfər olsun o adama bəs eləyir. xeyr.

sırf 3 adam yetər deyə mən hansısa dostumdan əl çəkə bilmərəm. ki, bizim dostluqlarımız da həmişə elə olub. ən kritik anlarda belə bir-birimizi heç vaxt satmamışıq, heç üzümüzü də çevirməmişik. aramızda dava olmayıb. çəpləşməyə dava demiriksə əgər.

mənə də çox qəribə gəlir, necə olar ki bir insanla heç vaxt aranı pozacaq nə isə olmur, bir dava olmur, özü də illərdir. bax bu da dostluğun başqa tərifi olabilər.

yuxarıda yazmışdım, bu dostları heç kim səninçün seçmir. ailəni də insan özü seçmir. ailən də heç səni seçməyib. qohumlar da. məktəbdəki sinif yoldaşlarını da, müəllimlərini də, iş yoldaşlarını da. amma bir dənə dostu seçə bilirsən. yüzlərlə insan içində bir dənə dostu seçə bilirsən. tanıdığın-tanımadığın insanlarla gedib şellənib axşam dostunla dərdləşirsən. uğurunu zəng edib deyirsən, fikir bölüşürsən. ən önəmlisi ikinizin də bir-birindən şübhəsi olmur. hər şeydən şübhələnilər, hətta sevgilidən belə. amma dost dediyin nəinki şübhə, hərdən sən özünə fikirləşərsən ki, ala mənim necə belə dostum var.

uzun sözün qısası, bayaq 2 ay əvvəl 200 km/saat-la avariyaya düşüb ölən bir dostum yadıma düşdü, onun kədəriylə bunları yazdım. çox qəribə hisselədim özümü.

dost insanın özünə və zamanın insanlara verdiyi ən dəyərli hədiyyədir. dəyərini bilməsək də, arada dostluq eləmək lazımdır.
ailə hər şeydən öncə olsaydı, ilk davamı edəndə yanımda ailəm olardı dostum yox, bunu da uzun illər əvvəl tanımadığım bir dərviş demişdi, ordan yadımda qalıb.