203. Bizimkilərə ən lazımsız anda lazım olmağım.
Atam-anamın istiqanlı olması və dost tanış məclislərində intensiv iştirakındandır, çox qonaq gələn və qonaq gedən ailəyik. Hər qonaq gələndə - bir çox aspektdən yetəri qədər utanma qabiliyyətli biriyəm, bişən qəşəng yeməklərdən etik normaların limitini azca sürtüb keçəcək qədər yeyəndən sonra məlum ehtiyyacları ödəmə yolunda keşməkeş üz göstərir. Mən də bir qırağa sivrilib, lap deyək ki, böyük bir məharətlə gizlincə ayaqyoluna girib kilidləyirəm qapını ki, sıçım. Hər-halda aktın ümum-bəşəri tərəfi özlüyümdə mənim bu vəziyyətimə qarşı kompromisə getməyə icazə versə də, sosial ankastrem vermir. Gərək tam gizlicə sıçım başqa cür bacarmıram, beləyəm uşaqlıqdan. Elə nədəndir anlamaram, dodomun ucu görünməmiş evdəkilər başlayır məni axtarmağa. Özü də uşaqlıq nickimlə çağıra-çağıra. Cəfakeş qonaqlar da kömək etməyə çalışır "bayaq filan otaqdan çıxdı", "indicə kuxnada gördüm" filan. Yaşadığım situasiyanın utancı və bezginliyi ilə onları birazca da gözlədib taleyimə razı gələcəyim anı gözləyirəm. Axırı ya mənə özümdə güc tapıb "tualetdəyəm" deyəcək qədər rəhm edib vaxt verirlər ki əslində beləsi daha ağrılıdır, ya da ona qədər onsuz da tualetin qapısını açmağa çalışırlar və anlaşılır oradayam. Sonra da bu vacib xəbər bütün evə yayılır ki, daha da axtarmasınlar. Sanki şifonerdə gizlənəcəm günün günortaçağı. "Az sıçırmış dəyməyin, işini görsün çıxanda gedər alar". Hələ çıxanda da anamın evin o biri başından "ora sprey vur" deməyi.. pəh terapiya