7. 2007-8-ci illər idi, tələbəydim. Həyatımın ən böyük məqsədi gələcəkdə hansısa bir yolla bu xarabadan çıxıb getmək idi. Hər gün xəyallar qururdum ki, nə vaxtsa çıxıb gedəcəyəm və 20-30 il sonra turist kimi gələcəyəm azərbaycana.

o vaxt politexnik ilə üzbəüz binada yaşayırdım. bir gecə vacib bir şey almalı olduğumdan bakı dövlət universiteti tərəfə aptekə getmək üçün yola çıxdım. hüseyn cavid parkında, akademiyanın həyətində gecə lampaları yanırdı, qulağımda həmişəki kimi qulaqlıqlar, əlimdə zontik gedirəm, çox güclü də bir leysan yağış yağır. Nəysə, aptekdən qayıdanda cavid parkına yaxın birdən qulaqlığımdakı mahnı kəsildi və bir səs məndən soruşdu:
- "ətrafına bax, gör nə gözəldir, görürsən?"
Sanki bu çox normalmış kimi ətrafa baxdım, həqiqətən çox gözəl görünürdü işıqlı və yağış altındakı park. ətrafda məndən başqa heç kim yox idi. Mənimlə danışan səs yağış səsi arasında zorla seçilirdi amma əmin idim ki, biri o an danışır mənimlə. səs davam elədi:
-"bax gör necə gözəldir, sən bu şəhərə həmişə haqsızlıq etmisən. Burdan bir gün çıxıb getməyin xəyallarını qurmusan. Axı niyə? Axı həyat burada da gözəldir."
Dinmədim... səsin haqlı olmadığını düşündüm sadəcə. bakı məni indiyə kimi xoşbəxt edə bilməmişdi, getməli idim mən.
Və o son vurucu cümləni deyib yox oldu, cümləsi beynimdə əks-səda verdi:
- "yaxşı-yaxşı bax, bir gün gələcək ki, buralara həsrət qalacaqsan..."
Qulaqlıqda mahnı yenə başladı. Bir neçə dəqiqə yağışın altında donub qaldım.. bu danışdıqlarım maksimum 20-30 saniyə içində baş vermişdi, yaşadıqlarımı anlamağa çalışdım.. beynimin mənə bir oyunumuydu, yoxsa həqiqətən baş vermişdi, hələ də bilmirəm.

Üzərindən bu qədər vaxt keçdikdən sonra deyə bilərəm ki, səsin dedikləri düz çıxdı...
artıq 10 ildir ki bakıya şəxsi səbəblərdən (pasportum var, səbəb başqadır) gələ bilmirəm və olduqca darıxıram. Heç olmasa 2-3 gün gəlib gəzmək, dostlarımla görüşmək, sevdiyim yerlərə getmək üçün nələr etməzdim. O vaxt bu qədər darıxacağım, həsrət qalacağım ağlıma da gəlməzdi.
Nəyi arzu etdiyinizə diqqət edin...