258. Bəzi sosial media platformalarında uzun müddətli yalnızlıq kimi dərin sıxıntıları olan və bundan ciddi narahatlıq duyan çoxlu insanların yalnızlıq təcrübələri və baxış bucaqları haqqında yazdıqları şərhləri və onlara cavab olaraq yazılmış şərhləri oxuduğumda, bir-birlərinə qarşı empatiya qurduqlarını hiss etdirən, bir-birlərinə yaxşı diləklər diləyən və hər şeyin daha yaxşı olacağına dair təminat verən insanların bu duyğudaşlıqlarına tanıq oluram və bu çox xoşuma gəlir. Amma sonra kədərlənirəm. internet kimi, insanları daha öncə tarixin heç bir dilimində indiki kimi olmadığı qədər yaxınlaşdırmağa səbəb olmuş bir icadın varlığına baxmayaraq, bu qədər yoğun duyğudaşlıq içində milyonlarla itkin ruh bir-birlərini heç tanımadan, təmas edərək sonsuzluqda itirlər sanki.

Bir çox adamlar yalnız olduqlarını ifadə edirlər və çox adamlar da bu tip şərhləri bəyənirlər, cavablar yazırlar amma yenə də yalnızlar yalnız olaraq qalmağa davam edirlər. Çox oxşar düşüncə və duyğu çərçivələri olan və bundan xəbərdar olan milyonlarla insanın birlik ola bilməyib hələ də yalnızlıq çəkməsi çox maraqlı deyil mi, sizcə də? Tam əksi olsaydı, dünya çox daha gözəl bir yer olardı, buna əminəm.

Bəlkə də, durumlarından məmnun olduqları üçün bu baş vermir.