72. Bəzən kaş ki, itirməsəydim dediyim varlıq. Doğulduğum gün onu itiribmişəm, bunu uzun illər sonra, 18 yaşımda öyrəndim. Nə edəcəyimi, necə reaksiya verəcəyimi bilməmişdim həmin gün. illərdir doğma anam hesab etdiyim qadın əsl anam deyilmiş, əsl anam mən dünyaya gələrkən doğum sırasında vəfat edibmiş. Buna olan təəssüfü ən emosional şəkildə necə bariz etmək olardı?! Bilmədim bunu həmin gün. illər keçdikcə anladım və onu arzuladım. Anam dediyim qadının əsl anam olmaması barədə heçvaxt düşünməmişdim. Sağolsun o da mənə hiss elətdirməyib, ya da mənə elə gəlib, bilmirəm. Bacımı mən ərgən yaşındaykən mənə döydürmələri, böyüdükcə mənə pul gözü ilə baxıb yeməyimə qadağa qoyma istəyini və illər keçdikcə daha iyrənc şeyləri gördükcə zamanla bu möbzuda şübhələnməməyim qəribə gəlir. Bəlkə də onun ögey olduğunu bildiyimi artıq bildiyi üçün əsl ögey ana roluna bürünürdü, ona ögey olaraq baxacağımı düşünürdü. Amma mən əksini etmişdim axı. Ona daha da bağlanmışdım və daha çox sevmişdim. Məni böyütdüyü üçün ona minnətdarlığımı daha güclü göstərməyə çalışırdım. O isə mənə günü-gündən ögey davranırdı. Eyni evin içində şeytana çevrilirdi. idi. Ona görə ki, o artıq məndən tamam uzaqlaşıb, mən də vəziyəti iyrəncləşdirməmək üçün onlardan ayrı yaşayıram. Evləndikdən sonra daha da iyrəncləşdi hər şey çünki. Psixoloji bir ruhi xəstəyə çevrildi. Altdan alıb içimə atmağım kifayət olmadı. Ən xırda məsələdə bizi bir neçə dəfə evdən qovdu. Son dəfə qovduqda isə bizi bıçaqlayacağını, mən evdə olmadıqda həyat yoldaşımı öldürəcəyini dedikdə, o gecə o evdən çıxdım. Ayrı yaşadığımız bu illərdə dəfələrlə ortaq yol tapmağa çalışdım, mehribanlığı təmin etməyə çalışdım, lakin yenə ən başa döndük. Mən ki onu sevirəm. Bilirəm onlar da məni sevir. Sadəcə əksik olan nədir onu tapa bilmirəm. Bunun necə ağır olduğunu yaşamadan təsəvvür edə bilməzsiz. Sevdiklərinizdən uzaq, yad qalmaq, onların sənin pisliyini arzulamağını, eyni zamanda səni arzulamaqlarının nə demək olduğunu izah etmək mənə çətindir. Bir gün ağladı ki, bu gün səni arzulayırdım, nə yaxşı gəldin. Mən də onu qucaqlayaraq darıxdığımı dedim. Ertəsi gün övladımın, nəvəsinin dünyaya gələcəyini xəbər verdikdə isə təbrik belə etmədi, heç üzündə təbəssüm belə yaranmadı, əksinə qarğış tökdü. Bu zəhərli münasibətin içində psixologiyam artıq pozulub. Arxalama biləcəyim bir ailəm yoxdur. Heç gözüm olmaya-olmaya evlərini mənə verməyəcəklərini deyirlər məsələn hər görüşdə. Mən isə "istəyirsiz sabah gedək imtina ərizəsi yazım" deyib buna mənfi baxmadığımı, heçnələrində gözüm olmadığını bildirmişəm. Axı mənə heç cür məntiqli gəlmir. O qədər cındır övladların arxasında dayanan yaxşı valideynləri gördükdə mənim kimi valideynini heç vaxt incitməmiş, həmişə onları qane etmiş biri kimi özümə edilən bu haqsızlıq mənə ədalətli gəlmir. Ona görə bəzən düşünürəm. Bəlkə də əsl anam sağ olsa indi belə olmazdı. Atam da anama olan mənəvi borcuna görə haqsız da olsa onun tərəfini tutur. Arada qalan biri kimi onu heç qınamıram da. Amma bu iyrənc dünyada özümü valideynsiz, arxasız düşündükdə bu mənə ədalətli gəlmir.

Nəysə.

Bəzən öz-özümə düşünürəm ki, "bəlkə mən heç vaxt əsl ana sevgisi görəyibmişəm". Cavabın nə olduğunu bilmirəm, amma görünür, deyəsən yox.