evdəkilərə dəfələrlə yalvarsam da, yenə başımda yaylıqla şeytan daşlayanda tapıram özümü.
hər pilləkanı çıxdıqca "kafir adamam, nə işim var burda aq" deyib hamını qışqırtmaqdan, daşlar yapışmayanda* niyyət edib daşı daşa yapışdırırsan "allah qaralıyıb məni day başa düşün" deyib tövbələyənlərin səsi daşların arasında əks səda verməsindən çox zövq alıram. sonra ilk tərslikdə sözlərimi yadıma salıb bəhanə edirlər ki, gərək orda elə deməzdin.
o saat 5. bir vaxtlar mənim də, evdəkilərin də həyatında xüsusi yer tutub, çünki elə bilirdim mütləq o vaxt getmək lazımdır ora. bu inancımı isə hələ balaca olanda qonşumuz sındırmışdı.
təzəcə oturmuşduq ki, bir tanış səs gəldi, zır naxçıvan ləhçəsi ilə " ə bə qardaş, bə sizdə bırdasız? ə nə xoş təsadüf olub, biz də elə indi gəldik."
indi gəldik? necə yəni bura saat 1-də də gəlmək olur ki? deyib kişiyə sarı gözümü bərəldib baxanda gülüb hələ yuxulu olduğumu deyib getdi.
şokda idim. həyatımdakı ilk inanıb sındırıldığım xatirə idi. o vaxtdan kök atıb tumurcuqlanır deyəsən. çünki hələ də elə inanıb sındırılıram.
kəndimizdə də bir kişi ora ancaq yeyib içməyə gedirdi, ona görə hamı deyirdi ki, onunku əshabi-kəhf yox asobu kef olur. -* bu və bunun kimi çözə bilmədiyim çox lətifələr və fikirlər olub.
xüsusilə, evdəkilərin buradan qayıdanda nə cür rahatlıq tapdıqları sualı. Çünki saat 4-də şirin yuxudan amansızca oyadılıb, hələ günün doğmadığını görüb lomkaya düşüb ayıla bilmədiyim hissi bu gün heç köhnəlmədən yenidən yaşadım. Bu qədər yorğunluqdan sonra evə gələndə hiss edirsən ki, artıq tükənmisən. isti bir yandan, ziyarətin özü isə digər yandan insanı yandırıb yaxır. Nə qədər evdəkilər qəbul etməsələr də, bu ziyarətdən sonra təkcə bir rahatlıq var: başını yastığa qoyub, düşünməyə belə fürsət tapmadan yuxuya getmək. Bu rahatlığı da almaq üçün mütləq saat 5-da istinin bir günü məhz ora getməli deyilik. Belə deyəndə yenə deyirlər ki, "Sonra şikayətlənmə ki, niyə işlərin alınmır."
niyə ki, bəyəm səhv deyirəm aq?
btw bugündən şəkillər
