2. Son dövrlərdə içi əməlli başlı boşaldılmış anlayış. Hamının travması var. Bütün valideynlər psixopat olub bütün uşaqlara travma yaşadıblar sanki. Baxaq apa (american psychological association) tramvanı necə açıqlayır: Trauma is an emotional response to a terrible event like an accident, crime, natural disaster, physical or emotional abuse, experiencing or witnessing violence, death of a loved one, war, and more. Yəni travma güclü stress yaradan situasiyadır. Qəza, təbii fəlakət, güclü fiziki zorakılıq, cinsi qısnama və s. Yoxsa anam məni danladı, müəllim üstümə qışqırdı, bacım məni şapattadı kimi şeylər travma deyil. Əlbəttə ki, bu cür halların fəsadları olur. Amma o demək deyil ki, bunlar travmadır. Ətrafımda öz etdiyi səhvləri valideynlərinin üstünə atan bir yığın insan var: Sosiallaşa bilmirəm çünki valideynlərim uşaq vaxtı təzyiq göstərib. Ərim məni döyür, ayrılmıram çünki valideynlərim də döyürdü. Uşaqlarımı döyürəm çünki mənim anam da məni döyürdü. Hamının etdiyi güya ki valideynlərin günahıdır. Getdikcə valideynlərimizə düşmən oluruq. Valideyndən hər şeyi istəməyə özümüzə ixtiyar vermişik. Çünki bir qələt edib iki qameti birləşdiriblər. Hər şeyi verməlidirlər bizə. Səhv etməyə haqları yoxdur çünki bizi düzəldəndə bizdən icazə almamışdılar. Pis valideyn yoxdur mu? Əlbəttə ki var. Amma uşaq böyüdəndə heç bir səhvə yol verməyən valideyn olmaq, uşağın bütün ehtiyaclarını 100% ödəmək mümkün deyil. Həyatda etdiyimiz səhvləri valideynlərin üstünə atmaq sadəcə məsuliyyətdən qaçmaqdır. Nə valideynlərimiz mükəmməl idi, nə biz mükəmməl insanlar olacağıq, nə də ki biz öz yetişdirdiyimiz nəsil üçün mükəmməl valideyn olacağıq.