Qəribədir. Günün birində mən də bu başlığa nəsə yazarammış.
Şəxsi həyatda baş verən köklü dəyişikliklərdən sonra öyrəşməli olduğum bir yenilik daha. Hələ gəlməmişdən öncə də ailəm üçün darıxırdım. Amma istədiyim gün sadəcə 6saat ərzində görmək şansım vardı və bu sanki içimi rahatladırdı. Bayramlarda görəcəm, filan gün gələcəklər yanıma və s. Təsəllilər verirdim özümə. Amma buralara gəldikdən sonra bu təsəllilər, bu ümidlər heç biri qalmadı. Boşluqda kimi hiss edirəm. 2 il əvvəl oturub görəsən bundan sonra nələr olacaq, necə olacaq deyə ehtimal sıralasa idim bu qətiyyən olmazdı aralarında.
Duyğusal boşluğa düşürəm tez-tez. Nəyə necə reaksiya verəcəyimi bilmirəm. "Anama ehtiyacım var" anlarını tez tez yaşayıram. Amma imkansıza bərabərdi onu istədiyim anda görə bilməyim. Tək bu da deyil. Keçən səfər də bəhs etmişdim, bir vaxtlar xəyalını qurduğum birçox şeyə sahibəm. Amma tərəzinin tarazlığı pozulmasın deyə birindən artanda birindən azalırmış deyəsən. Artıq əvvəlkindən daha yaxşı versiyamdayam. Amma bunu görüb məni dəstəkləyəcək, qürur duyacaq birisi yoxdu. Sevdiyim bir filmdə "həyatın nə qədər möhtəşəm olur olsun, bu anları paylaşacaq sevdiklərin yanında deyilsə, bir anlamı yoxdur" demişdi. Bu sözlə birlikdə uzun uzun boşluğa baxmışdım. Doğruluğunu iliklərimə qədər hiss etdim. Geri dönmək üçün gün sayıram amma heçnə əvvəlki kimi olmayacaq onu da yaxşı bilirəm. Gələcəyin nə gətirəcəyini bilmədən bilinməzə gedirəm. Hər şeyi ölçüb biçən, ehtimal sıralayan vincent indi gözü bağlı bilmədiyi sularda axına qoşulub özü də bilmədən harasa gedir. Tək istəyim olacaqların qarşısında əlimdən gələn qədər çabalamağımın yetərli olmasıdır.
(youtube: 
)
)