(youtube: 
)
)Sən hər dəfəsində mən gedəndə necəsə saxladın, gedə bilmədim, bəlkə mən də heç getmək istəmədim, hə??
Xarakterimizlə qəbul olsaq da davranışlarımızla Plastilin kimi bir-birimizi nəyəsə oxşatmağa çalışdıq. Varlığım vərdiş idi, doğma idi. itirmək istəmirdin deyə sərhədləyirdin. Bəlkə də heç aşiq deyildin. Hisslər adasında bir o yana bir bu yana çırpıldıq.
Bir üstü Olmayacağını bilirdik, dostluq adı ilə Anı yaşayaraq sonu bilinməzliyə gedirdik. Elə isə niyə aldadırdıq özümüzü?
Ən sonda da çirkinləşərək özümü və səni pisləyərək mən getdim. Dedim daha gəlməzsən onda da getmədin. Xəyallara qərq olmayasan, daha aldatmayasan özünü mənlə.
Amma bunu bil ki, səni bir dost kimi çox sevdim. Şorbanın rəngi bulandıqca biz də itdik. Saf münasibətimiz zaman keçdikcə necə belə mübahisələrə çevrildi. Düzü sənlə mübahisə etmək də gözəl idi. Hər mübahisənin həllin də sanki bir pillə daha atlayırdıq. mən digər problemlərin altında bloklanaraq qalmışkən yoruldum və daha dur dedim. Yorulurdum.
Dəyirdi mi yorulmağıma? Dəymirdi. Sən mənim qismətim deyildin. Səni də sənin qismətinin önündə duraraq ondan ayırmamalıydım. Elə isə mənə getmək düşürdü.
Məni hər halım da görsən də qəbul etdiyin üçün təşəkkürlər, hər yaxşı-pis anımda yanımda olduğun üçün təşəkkürlər. Sənə elə sözlər dedim anlıq qəzəblə və yalan idi. Mənim üçün dəyərlisən. Amma sən məni pis xatırla oldu mu? Pis xatırla və yoluna bax. Sənə məndən də yaxşı həyat arzulayıram.