57. təsəvvür elə yuxudan durursan amma eləməyə bir şey tapa bilmirsən. vaxt öldürmək üçün sosial mediaya verirsən özünü. kitab oxumağa çalışırsan amma ondan da zövq almırsan. idman zalına getməyə çalışırsan amma beynin normal səviyyədə dopamin salğılamır, bir həftə gedirsən və həvəsin qalmır. hər an yuxuya gedə bilərsən, çünki yuxu sənin üçün sakitləşdirici və ya alkoqol rolunu oynayır, bilincin və günlük dərdlərin bir neçə saatlığına da olsa gedir gözünün önündən. evə gəlirsən amma evdəkilərin də psixoloji durumu yaxşı olmur, valideynlərin evə gələn ki tirtap olurlar. atan ən balaca şeylərə əsəbləşir, anansa şikayətlənir ancaq. məktəbə gedəndə dostlarınla danışmağa çalışırsan amma heç biri oralı olmur, insanlar səninlə danışmır və onların necə bu qədər qəddar ola bildiklərini anlamağa çalışırsan. özünü yaxşı hiss etdiyin vaxtlar bir neçə də dəqiqə çəksə sevinirsən, çünki ən balaca bir xoşbəxtlik simptomu göstərəndə belə sarsağın biri sanki qəsdən qabağına çıxıb əsəbini pozur, olan qalan xoşbəxtlik də uçur gedir əlindən. beynində o qədər dərd olur ki qaranlıq koridorun sonunda heç bir işıq görmürsən. depressiyanı depressiya edən hiss etdiyin kədər və ya ümidsizlik olmur, onu bu qədər ağır bir hala gətirən odur ki depresiv bir insan düşünür ki nə qədər çabalasa da problemləri tam olaraq öz həllini tapmayacaq, onun üçün buraxır başını hər şeyin.