1. Muğam bir dənizdisə, Rəhab onun dərinliklərində, axşam vaxtı sakitcə dalğalanan bir səssizliyə bənzəyir.
Adı çox çəkilmir, amma onu dinləyənlər bilir – səssiz, ağır və təsirli bir iz qoyur.

Musiqi baxımından:
Rəhab muğamı Şur şöbəsinə mənsub olan, lakin öz melodik və emosiya çalarları ilə fərqlənən nadir muğamlardandır.

O, adətən klassik muğam dəstgahlarında əsas muğam kimi yox, əlavə və ya keçid muğamı kimi səsləndirilir.

ifa zamanı dərin boğaz texnikası, ağır temp, və fərdi improvizasiya tələb olunur.

Bu muğam ne şən, ne də qəmli – daha çox qəbul edən, içə dönük bir hiss yaradır. Elə bil “hər şey keçəcək” demir, amma “keçdiyini qəbul et” deyir.

Fəlsəfi çalar:
Rəhab muğamı, daxildə olan sükutun səsi kimidir.
Əgər muğamlar danışsaydı, Rəhab deyərdi:

“Dərdin varsa, danışma. Otur, bir az dinlə məni. Onsuz da səni başa düşən azdır.”

Tarixi və ifaçılıq:
Rəhab muğamının tarixi qədimdir, amma həmişə kütləvi populyarlıqdan kənarda olub – bu da onun təbiətidir.

Ustad xanəndələrdən Seyid Şuşinski, Zülfü Adıgözəlov və Ağaxan Abdullayev bu muğama öz nəfəsini vermişdir.

Sovet dövründə daha “parlaq” və “populyar” muğamlar (Rast, Segah, Bayatı-Şiraz) səhnədə üstünlük təşkil etsə də, Rəhab muğam bilicilərinin seçimi olaraq qalmağa davam etdi.

Ədəbi assosiasiya:
Rəhab – nəğmə içində nəğmədir.
Bir az susmaq istəyənlərin muğamı.
Bir az da heç kimə danışa bilməyənlərin.
Əgər muğamlar içində bir şair olsaydı, Rəhab Rəsul Rzanın “Sükut” şeiri olardı: az söz, çox anlam.

Son söz:
Rəhab muğamını dinləmək, bəzən dərman içmək kimidir – acılıqdan başlayar, dərinliklə rahatlıq gətirər.
Bu muğam səni oynatmaz.
Sadəcə yerində oturdar. Düşündürər.
Ona görə də, Rəhab – çoxlarının adını unutduğu, amma ruhunun xatırladığı bir səslər silsiləsidir.