1. mәktәb mәzuniyyәtindәn bizә tanış olan hissdir. hassiktir, dәrs dә bitdi, indi neyniyәciyik dediyimiz anda universitet kömәyimizә çatdı. indi universitet dә bitir. yaş olub 20-21. zatәn 10lu yaşlardan çıxmağın stressini yaşıyırsan. 20ci yaş sindromu deyillәr buna. bir dә, 15 ildi sistemin dayatdığı bu alışqanlığın yerini dolduracaq bir şey tapammırsan. "nәtәr e, indi dәrsә zada getmiyәcәm? neyniyәcәm ala bütün günü evdә?". magistraturaya qapaq atmaq lazımdı. 2 il dә uzadırsan bu vazkeçә bilmәdiyin alışqanlığı. o da bitәndә, sözün әsl mәnasında yetim kimi qalırsan. hәmin dövrdә olan tanışlar üçün darıxırsan zad. boşluq yaranır sanki hәyatında. tabi bunların olmaması üçün birşeylәr edә bilәrsәn. sona çatmamış, arzuladığın sәnәtin әn azından tәmәl addımlarını atarsan. onda әksinә, universitet bitmәsin yox, universitet tez bitsin dә işimlә mәşğul olum artıq deyirsәn. mәncә bu böyük xoşbәxtlikdi. yәni, gәlәcәy haqqında bir plana sahib olmaq. vә hәtta bir hissәsini hәyata keçirmiş olmaq.
birinci variant zatәn mәnim kimi asosial götlərə aiddi. biz yaşamırıq, sizin oksigeninizi israf edirik.