2. adətən yanımızda olmayan başqa bir şəxsin elədiyi yaxşı və ya pis hərəkətlərin ya da həmin şəxsin xasiyyətinin müzakirəsinə verilən addır. məndən olsa müsbət və ya mənfi ya da haqqında danışılan şəxsin əleyhinə ,lehinə olmaq üzrə ikiyə ayırardım amma nədənsə əxlaq normalarında, dinlərdə istisnasız olaraq pis baxılır. bir də ki, qadınların bu işə daha çox həvəsli olduğu hamı tərəfindən qəbul olunur. amma mən buna inanmıram şəxsən mənim özümdə buna böyük həvəs var. özümü idarə eləmək istiyirəm amma bəzən idarə etməni itirə bilirəm. məsəlçün bu yaxınlarda bir tanış qız mənə başqa bir tanışım oğlanın kim olduğunu soruşdu. mən də dedim ki, bəs filan filan yerdən tanıyıram. sonra mənə screenshot göndərdi. deməli qaqaş bu qızı tanımır amma ən axırıncı variantla podxod eləmək istiyir. şoka düşdüm, o qaqaşdan qətiyyən gözləmirdim. nəisə ardınca mənim götverənliyim başladı. həmin günün axşamı qaqaşla ortaq tanışımız olan bir qızla söhbət əsnasında babat qeybətini elədim bu barədə. o vaxtı fərqinə varmamışdım da dünən işin lap poxunu çıxartdım. dünən qaqaşla başqa bir ortaq tanışımla söhbət eliyəndə yenə söhbəti açdım. hələ arsız-arsız "heç kimə demə" demək istiyirdim ki, nə qədər böyük qəhbəlik elədiyimin fərqinə vardım. elədiyim hərəkətin heç cürə bəhanəsi yox idi. bu zibili nəyə görə elədiyimi özüm də bilmirdim. indiyə kimi ən böyük motivasiyam "düzgün" olmaq olub. başıma hər nə gəlirsə gəlsin özümü onunla sakitləşdirmişəm ki, "zato mən düzgün adamam, məndən bilərəkdən heçkimə ziyan gəlmiyib". amma bir anda bu dayağım da sındı. elə "həmin anda dünyanın ən qəhbə adamı da mənə irad tutub sındıra bilərdi" deyə düşünürdüm ki, ikinci ən böyük qəhbəliyimi tutdum. belə çıxdı ki, indiyə kimi qəhbəlik eləməməyimin, düzgün olmaq istəməyimin səbəbi mənə kiminsə irad tutacağı qorxusu imiş. hər şey bir yana dünən bütün günü ərgənlik eliyib özümü cool aparırdım. nə bilim dünyanın ədalətini söyürdüm, millətlə soyuq danışırdım. amma gecə yerimə girib yatanda özümü əclafın dal ayağı kimi hiss elədim ona heyflənirəm.