46. --spoiler--


sevilmək qəribə hissdir. bir insan digərini səbəbsiz yerə, heç bir əlavə bağlantı olmadan ona qarşı hisslər bəsləməsi qəribədir. xoşbəxt olur insan. qarşılığını görməsədə sevir bəzən . zaman keçdikcə özünü və onu tükətdiyini görməyə başlıyır sonra, sonra isə sənin ümidlərini bağladığın o insan, yəni baxışlarının tək hədəfi, yox olur. məgərsə zənn etdiyin kimi, qarşılıq görmürmüşsən və bu sadəcə keçici bir həvəs imiş. tikdiyin bütün ümid qalalarını top atəşinə tututursan. o qədər sağlam bir sevgi üzərində qurulduğunun fərqinə varmadan onlara diz çökdürmək istəyirsən. amma alınmır. unutmaq üçün öncə yıxılana kimi, dizlərinin bağı sökülənə kimi içirsən. bundanda xeyir tapmayanda özünü zamana verirsən və ya bəziləri dözməyərək intihar da edir. bukovski qardaşımızın dediyi kimi də; zaman unutdurmur sadəcə uyuşdurur. sevgimin bir hamam böcəyi olmasını çox istəyərdim. o qədər iyrənc və o qədər balaca olmasını, mənə zərər verə bilməməsini istərdim. sevgimin üzərində öz hakimiyyətimi qurmaq, yəni istədiyim vaxt o hamam böcəyi kimi tapdalıyıb öldürməyi bacarmaq istəyərdim. amma bu, adı üzərində olduğu kimi sadəcə istək olaraq qalır. bütün dünyanın yükünü çiyinlərinə alıb hələ bir də öz və günəşin ətrafında fırlanmağını istiyirlər səndən. sevdiyini itirirsən və səhəri gün biri çıxır, dost qavramına özünü daxil edərək "dərd eləmə keçəcək, bir iki il sonra bu halını xatırlayıb güləcəksən" deyir. hələ bir də əlini iki dəfə yavaş - yavaş çiyninə vurur. bunu mən də bilirəm! yəni itirmiş bir insana gəlib bunu demək, dəliyə onun dəli olduğunu və hərəkətlərinin heç də normal olmadığını başa salmaq kimi bir şeydir.


--spoiler--