17. çox çarəsiz qaldığımız, çətin vəziyyətlərdən biridir. bunun ən pisini yəqin ki, mən yaşamışam.
deməli keçən il payızın axırları, dostlarla istanbulda bir qısa film festivalına getmişdik. müxtəlif ölkələrdən, fərqli üslublarda, cürbəcür qısa metrajlı filmlər göstərilir və bəziləri də festivalda həm də mükafat qazanmaq uğrunda yarışırdı. hətta yarışan filmlərdən biri də bizim bir türk dostumuzun filmi idi. kinoteatrda dostlardan biri ilə mən yanyana oturmuşduq, digər iki dostumuz isə bizdən bir sıra arxada yerləşən oturacaqlara əyləşmişdilər. nəhayət, filmlər göstərilməyə başlamışdı və dostumuzun da filmi daxil olmaqla, dalbadal çoxlu maraqlı qısa filmlər izləyirdik. bir film bitir, digəri başlayırdı, arada fasilələr də verilirdi. yenə maraqlı bir filmin ardınca yenisi başlayırdı ki, bu dəfəki, digərlərinə nisbətən çox fərqli bir stildə çəkilmiş bir animasiya idi. qəhrəmanları insan olmayan bu animasiyanın obrazları, samana oxşar, çox qəribə materiallardan hazırlanmışdılar. baxanda adama gülməli görsənirdi. film başladıqdan sonra, obrazlar ilk dəfə ekranda görsənəndə, görünüşləri mənə çox da yox, biraz gülməli gəlmişdi. ancaq məni heyrətləndirən daha çox onların qeyri-ənənəviliyi və "qəribəliyi" idi. lakin, get-gedə, qısa bir müddət ərzində sanki daha da gülməli bir vəziyyət alırdılar. hələ filmin əvvəlləri idi ki, qəhrəmanlardan biri yenə göstərildi. üzündə çox gülməli bir ifadə var idi. məni bir az gülmək tutdu, yanımdakı dostuma baxanda isə gördüm ki, o da bir balaca gülür. bu məqamdan sonra vəziyyət çox gərginləşmişdi, artıq gülməkdən özümü saxlamaqda güclük çəkirdim. daha sonra, bəhs etdiyim bu samandan düzəldilmiş obrazın, cinsi orqanı görsənən bir görüntüsü ekrana girdi. təsəvvür edə biləcəyiniz kimi, artıq gözlərimdən yaşlar axırdı, bir tərəfdən cibimdən çıxartdığım salfetka ilə gözlərimi, burnumu silir, eyni zamanda da əllərimlə ağzımı bağlamışdım. amma bu da mənim gülməyimi saxlamağa, gülərkən də qəribə səslər çıxardaraq, kinoteatrdakı izləyiciləri narahat etməyimin qarşısını almağa yetmirdi. arxa tərəfə nəzər yetirdikdə, fransız və ya hansısa avropalı yaşlı bir kişinin (bəlkə də türk, amma avropalı görünümlü) mənə pis-pis baxdığını gördüm. özümü psixoloji olaraq biraz sakitləşdirməyi dənədim. bir müddət ekrana baxmamağa cəhd etdim və həqiqətən də gülməyim çox cüzi də olsa, sanki azaldı. daha sonra başımı qaldırıb, o qəribə yaratıqları yenidən görəndə, bu dəfə daha da bərkdən gülməyə başladım. sonra gördüm ki, artıq vəziyyət çox pisdir və belə getsə, birazdan məni kinoteatrdan qovacaqlar. təbii ki, bunlar şiddətlə gülməyə davam edərkən yalnızca ağlımdan keçən bəzi düşüncələr idi * glş . tez ayağa qalxdım və kinoteatrın qapısına doğru addımladım. bu əsnada, fransıza oxşayan yaşlı kişinin başını yana çevirərək mənə bir baxış atdığını gördüm, ancaq içəri qaranlıq olduğundan, onun üzündəki ifadəni aydınlaşdıra bilmədim. hələ də gülməyə davam edirdim. artıq üzümü ekrandan 180 dərəcə, yəni əks tərəfə doğru çevirmişdim. fəqət, yenə də ağlıma o samandan düzəldilmiş qəribə, sürreal "yaratıq" gəlirdi və özümü saxlaya bilmədən laqqırtı ilə gülürdüm. nəhayət, qərar verdim ki, işin poxu çıxmamış, kinoteatrı tərk edim. lakin, bəxt yenə üzümə gülmədi. kinoteatrın qapısını ha açmağa çalışdım, aça bilmədim, çünki qapı digər tərəfdən bağlanmışdı. elə oradaca, qapının yanında, üzüm divara tərəf, arada yenə gülsəm də, özümü birtəhər saxlayaraq dayandım və mənim üçün bir xeyli uzun çəkən bu "qısa" filmin bitməsini gözlədim.