10. bu yaxınlarda bir yazı oxudum və tam anlamıyla açıqlaması budur

qadınlarla kişilər, valideynlərlə övladlar, dostlar arasında sehrli bir duyğu vardır – sevgi. aralarında sevgi olan şəxslər, birlikdə olmaqdan, birlikdə bəzi şeyləri etməkdən və bölüşməkdən zövq alırlar. sevgi sənəti riyaziyyat qədər dəqiq elm deyildir və burada heç də hər zaman tünd rənglərdən istifadə olunmur. müəyyən standart qəliblərinə sığmayan sevgi duyğusu motonluğu da qəbul etmir, çünki artıb-azalma xassəsi vardır. sevginin artıb-azaldığını insanların dialoquna fikir verərək fərq edə bilərsiniz. məsələn, bir-birlərinə hirslənən insanlar səslərini ucaldırlar, səbəbi isə budur ki, onların ürəkləri bir-birirndən uzaqlaşır və insan beyni bunu qeyri-şüuri olsa da başa düşür. onlar ucadan danışmaqla sanki arada böyüyən məsafəni "kompensasiya” edirlər və səslərini bir-birlərinə yetişdirməyə çalışırlar. ürəklər yaxınlaşdıqca isə əksinə olur, daha yavaş danşırlar. ürəklər lap yaxınlaşdıqda, danışıqlar pıçıltıya çevrilirlər. ürəklər arasında tam bağlılıq olduqda isə, daha səsə ehtiyac qalmır, ancaq onlar hələ də ünsiyyətdədirlər. bəlkə də ünsiyyətin ən yüksək həddindədirlər, ancaq bu dəfə duyğuların dili ilə.

bu sondakı dil isə baxış, gülümsəmə də ola bilər