3. yaza bilməyən adam.

yazıçılıqla ciddi məşğul olmadığım illər idi. ciddi yanaşmadığım kimi, yazmaq rahatlmaq və sakitləşməkdən başqa işimə yaramırdı. dünən nələr baş verdiyini xatırlamır, sabahın nələr gətirəcəyini fikirləşmirdim. klassik anı yaşamaq dərdi də deyildi. indiki zamanın da məni cəlb edən tərəflərini görmürdüm. deyəsən mənim düşmənim zaman idi və borxesin mənə öyrətdiyi kimi: insan zamanla düşməninə oxşayır. nə isə...

yazdıqlarım bərbad idi. bəlkə də indi də elədir. insan özünü inkişaf etdirdikcə köhnə fikirlərindən utanırdı. böyüdükcə ciddiləşir və komplekslərimiz bərkiyirdi. özümü təkliyimə verdiyim, təkliyin ilahi mənasını başa düşdüyüm anlarda yanımda heç kim yox idi. uzun vaxt idi nələrsə yazmırdım və təkliyi öyrəndikcə yazmaqla sakitləşdim. yazdıqca, sakitləşdim. yazdıqca, susdum. yazdıqca, ağladım. yazdıqca, xatırladım. yazdıqca, yazdım.

anadan gəlmə (bu sübuta yetirilib) maksimalist olduğuma görə yazdıqlarımdan məmnun qalmamağa başladım. hamısı xəyali qadınlardan, penisi kəsilib götünə soxulan kişilərdən, dini motivlərdən ibarətmiş kimi gəldilər. yazmağı ciddiyə alacaq qədər yaşlanırdım. əvvəl bunun alışqanlıq olduğunu, sonra isə neçə gündür ac qaldığım və pulumu ancaq bundan çıxartdığım reallığını fərq edərək, yazmağa davam etdim. dostoyevski karamozov qardaşlarını üç həftəyə, borclarını ödəmək üçün yazmışdı. mənim qiyasla borcum olmasa da, həyatımı qazanmaq üçün yazmaq kimi məcburiyyətim var idi.

bir vaxtlar rahatlamaq və sakitləşmək üçün yazdıqlarım artıq məcburiyyətə, çirkə çevirilmişdilər. yazdıqca ögümə təqlidləri edirdim, sifətimi ağlamaq üçün buruşdururdum, iki barmağımı boğaz kanalıma soxub özümə məşğuliyyətlər qazanırdım. hamısı yazıçılığın dəyərlərini təzədən qazanmağım üçün idi. amma olmadı, yaza bilmədim, yaza bilmirəm.

yazmaqdan nifrət edirəm. artıq tək düşmənim yazmaqdır və mənim başqa çıxış yolum yoxdur. borxes məni tanısaydı iki qırmızı tuborg açıb düşmənçilikdən danışardıq. bəlkə fikirini dəyişdirərdi...