8. niyəsə heç vaxt solçu olduğuna inanmadığım insan idi sartre. 1968 fransız milli məclislərində solçulara qarşı işlətdiyi ifadələr, kollektivizmin artıq ölümə yaxınlaşdığını - ekzistensializm- in çıxış yolu olduğu fikirini ömrünün sonuna az qalmış formada dəstəkləməsi, məni fikirimdən yayındırmışdı. solçu olmadığı halda, solçuluqdan bu qədər gözəl istifadə etdiyinə görə onu, ikinci dəfə sevmişdim. filosof təqlidləriylə uğursuz hesab etdiyim, jurnalistik esseləriylə ortabablaşan, romanlarıyla yazıçılıq ruhunu bədəninə keçirmiş yazıçıdır. o vaxtlar - indi deyəsən basqıları yoxdur, ya da adı başqadır - oyanış romanıyla sartreı fərq etdikdən sonra, davamlı oxuyucusuna çevirilmişdim. əlxüsus uşaqlıq illərini əhatə edən etiraflarına baxdıqca atanızla, ananızla, ailənizlə qarşılaşdıqca, sartre üçüncü dəfə sevilirdi. avtobioqrafiq reportajlarını oxuduğum vaxt, tərəfimdən dördüncü dəfə sevilməsi, sartre-ın öz yazdıqlarına çevirilməməyi idi. simone de beauvoir sartre və che guevara triosunun şəkilini gördüyüm vaxt isə, tərəfimdən beşinci dəfə sevilmiş yazıçı olmuşdu.
uzatmayacam, sartre-ı sevirəm.